Διήγημα: “Διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης”
Γράφει ο Αχιλλέας Σωτηρέλλος //
Το θυμάμαι πάντα εκεί, άλλοτε πνιγηρό μαυσωλείο, άλλοτε ευήλιος παιδότοπος που στέγαζε όνειρα, προσδοκίες και παροδικούς ενθουσιασμούς. Καταφύγιο που αποσυρόμουν για να ανασυντάξω δυνάμεις ή απλά να κατανικήσω την τρέλα, μοναχικό πολυβολείο που εξασκούσα άσφαιρες βολές, σκοτεινό αισθαντικό θερμοκήπιο. Μπολιασμένο με αποστάξεις ανισόπεδων παθών που ωθούσαν το νου να διασχίζει επικίνδυνες διαβάσεις.
Μέσα του είχαν ταξιδέψει οι μελωδίες της ζωής και του θανάτου, του αλκοόλ και των τσιγάρων, της ματαίωσης και της διάψευσης, κι αν ήταν άνθρωποι θα μπορούσαν να ανοίξουν τοίχους με το κεφάλι ή ν’ αφήσουν τα μυαλά τους ξεραμένα πάνω τους. Μα ήταν μνήμες, ανίκητες και αθάνατες, που ανοιγόκλειναν πληγές, ξύριζαν κόντρα την ψυχή και βαλσάμωναν τη λησμονιά.
Ο ήχος του ελικοπτέρου της τροχαίας την αυγή και η ευωδιά του αγιοκλήματος, τα βιβλία που με ταξίδεψαν στα σύνορα των ορίων μου, τα φτηνά γυναικεία δέρματα και η αναίτια αφή τους, ο αραχνοΰφαντος αδιάτρητος ιστός της μοναξιάς και οι φτιασιδωμένες οφθαλμαπάτες στο νεφελώδη ορίζοντα. Τα ατσαλένια γκέμια των εμμονών. Ο ξεραμένος καπνός στο τραπέζι επιστρέφοντας μετά από πολύχρονη απουσία.
Μέσα του αναπαύονταν η αθωότητα, πυρπολημένη και μετεμψυχωμένη, ο διασωληνωμένος μου αυθορμητισμός. Μια μονάδα εντατικής θεραπείας που προσπαθούσε να συναρμολογήσει τους ξεχαρβαλωμένους αρμούς του παρελθόντος, να εγκιβωτίσει το χάος, ν αποκρυπτογραφήσει τους πόθους, ν αφυπνίσει τον ασθενή από το θαλπερό κώμα του.
Ήμουν εκεί ακόμα και αν έλειπα, άφηνα την απουσία μου να δίνει πνοή στα πεινασμένα φαντάσματα, να τους κερνάει τεκίλα και να κόβει τις γραμμές στα ξέφρενα πάρτι τους. Και κάθε που επέστρεφα τα έβρισκα όλα στη θέση τους, σα να μην πέρασε μια μέρα, σα να μην κύλησε ένας χρόνος, σα να μην προχώρησα ένα βήμα, σα να μην έφυγα ποτέ…
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Θεατρικό μονόπρακτο: “Το κούρεμα”
16/04/2024, 7:14 μμ -
Διήγημα: “Αφύπνιση”
16/04/2024, 7:10 μμ -
“Το Σιγείον”
16/04/2024, 7:06 μμ -
Διήγημα: “Το φάντασμα”
16/04/2024, 6:58 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Ένα απροσδόκητο παιχνίδι αισθημάτων, αναγκών, επιθυμιών και απώλειας για έξι κύριους παίχτες που διαχειρίζονται την έννοια του μοιραίου»
Γράφει η Τζίνα Ψάρρη // Γιάννης Φιλιππίδης «Κρατάς μυστικό;», εκδ. Άνεμος Τον συγγραφέα κύριο Φιλιππίδη, τον γνώρισα μαζί με τον Γιάννη. Με γλυκιά άνεση, έγιναν γρήγορα φίλοι μου. Και οι δύο. Ξεκίνησα τη «λογοτεχνική» γνωριμία ανάποδα, πηγαίνοντας από
Περισσότερα -
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Το πένθος μιας γενιάς
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Αλέξης Πανσέληνος: “Λάδι σε καμβά”, εκδόσεις Μεταίχμιο Τότε, μέσα της δεκαετίας του ’60, ο κόσμος όλος ήταν όπως εμείς – είκοσι χρονών. Μαζί µε εμάς είχε ξαναγεννηθεί η ζωή, όλα είχαν αλλάξει […]
Περισσότερα -
Έξι ποιήματα
Της Δέσποινας Αυγουστινάκη // * Ποιο το σπίτι της; Έχει άραγε «χώρο» η ποίηση; Συναθροίζεται σε χώρους ποιητών, σε σπίτια ποιημάτων; Ανασαίνει σε μέρη « ποίησης»; Τρέφεται με λέξεις άκρως ποιητικές; Έχει άραγε «χώρο»
Περισσότερα -
Χρονογράφημα: “Τα καλοκαιρινά ταξίδια…”
Από την Έφη Μυλωνά // * Τα καλοκαίρια μας γίνονται όλο και πιο μικρά. Η παιδική μας ξεγνοιασιά χάνεται στο πέρασμα των χρόνων, παρασύροντας μαζί της χαρούμενες φωνές και αρώματα καρπουζιού και υποβρύχιου βανίλια. Τα ηλιοβασιλέματα χάνουν σιγά
Περισσότερα -
Δύο ποιήματα
Της Γαβριέλλας Νεοχωρίτου // * Η νύχτα ξέρει Νυχτώνει … Μια μελωδία φέρνει ο άνεμος που με λυγμό μοιάζει, με φυσαρμόνικα που σε καλεί να γονατίσεις στο χώμα και να αφουγκραστείς αυτό που η πολύβουη μέρα
Περισσότερα -
Ποτέ να μην αφήνεις πίσω σου εκκρεμότητες
Γράφει η Γιούλη Τσακάλου // Κωνσταντίνα Μόσχου «Οι κυρίες με τα τιρκουάζ», Εκδόσεις Bell Εκκεντρικός ντετέκτιβ ή ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας; Πολυμήχανος ή κατά τύχη λύτης δύσκολων υποθέσεων; Ο ήρωας της Κωνσταντίνας Μόσχου, Στάθης Παντελιάς, επανέρχεται στη
Περισσότερα -
Μεταβολίζοντας την πραγματικότητα
Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // * Σωτήρης Π. Βαρνάβας, «Σε ιδίωμα δέντρων», εκδόσεις Γκοβόστη / Τα Ποιητικά, Αθήνα Απρίλιος 2022, σελ. 86 Εκπληκτικής αισθαντικότητας στίχοι, γραμματικής πρωτοτυπίας, συντακτικής καθαρότητας, που παραπέμπουν στο κλασικό συναπάντημα νοήματος και βιωμένου συναισθήματος.
Περισσότερα
