Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Για την αγωνία και τον αγώνα της ύπαρξης
05/11/2019, 9:11 μμ

Για την αγωνία και τον αγώνα της ύπαρξης

Γράφει η Χρυσούλα Βακιρτζή // *

 

Ασημίνα Ξηρογιάννη «Δεύτερη φύση», εκδ. ΑΩ

 

Κάθε ποίημα είναι μοναδικό όπως κι αν το έχει γράψει ή το παρουσιάζει ο δημιουργός του. Μοιάζει και ταυτίζεται με την υπαρξιακή ψυχολογία, τον υπαρξισμό που άμεσα επηρέασε τον υπερρεαλισμό σε Ελλάδα και Ευρώπη. Άλλωστε η Ιστορία προσέγγισε φιλοσόφους από την εποχή του Νίτσε, Ελύτη , Σεφέρη, ψυχαναλυτές, Φρόυντ, Γιούνγκ, συγγραφείς, όπως οι Πίντερ και Προυστ… Ακόμα και αρχαία συγγράμματα ανά τον κόσμο (Κίνα, Ελλάδα, ραβικών χωρών) και η Βίβλος βασίζονται στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Την αγωνία του να αναλύσει όσα του συμβαίνουν και να αφήσει ένα στίγμα, το δικό του προσωπικό στίγμα, στην αιωνιότητα. Στους Απογόνους, σαν μια πρόσθετη σοφία, σαν αυτή που περιγράφει στο ομώνυμο μυθιστόρημά του ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος.

Έτσι και η ποίηση της Ασημίνας Ξηρογιάννη, τόσο σε όλα της τα ποιήματα όσο και στα χαϊκού της συνομιλεί με την ανά αιώνες ζωή όπως αυτή καταγράφεται στα γονίδια και στον εγκέφαλό μας. Όλο αυτό περιγράφεται εύστοχα σε μια φράση του ελληνοαμερικανού συγγραφέα «το σώμα, αυτός ο ελέφαντας».

Στην ποιητική συλλογή «Δεύτερη Φύση» η Ασημίνα Ξηρογιάννη αξιοποιεί, συλλέγει, υπαρξιακά ανησυχίες, προβληματισμούς, όνειρα, γνώσεις, εμπειρίες, στην αναμονή του Έρωτα, της ελευθερίας στην Ελλάδα του σήμερα, γιατί υπάρχει μεγάλη ύπνωση και επικίνδυνη σιγή. Σιγή, ύπνωση, Καρυωτακική […] «Θάνατος είν’ οι κάργιες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια…θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι και ο δάσκαλος με την εφημερίδα».

Ναι, η κοινωνία παραμένει εν υπνώσει, μη δημοκρατική και ανέραστη, κραυγάζει την παρακμή της παγκοσμίως, σε ανέραστες γερασμένες ιδέες, κραυγές εκδημοκρατισμού σχέσεων, ατόμου, κοινωνίας.

 

Διαβάζουμε στα χάι κού της Δεύτερης Φύσης:

 

Θέλω μια τέχνη

που ανελέητα να

με ανατρέπει.

 

Η μνήμη χτίζει

τη ζωή, η λήθη την

υπονομεύει.

 

Εγώ Πηνελόπη

Εσύ Οδυσσέας που

ποτέ δεν θα ‘ρθεί.

 

Η χώρα πενθεί.

Απαιτείται λεν σιωπή.

Όχι! Φτάνει πια.

 

Ασημίνα Ξηρογιάνη

 

Οι θεατρικές ,όσο και οι φιλολογικές γνώσεις, η πείρα της ποιήτριας, περνάνε ολοκάθαρα στα γραπτά της, αποφεύγοντας τα υπονοούμενα, τους γρίφους, τους υπαινιγμούς-περιττά πλουμίδια-τα οποία μπερδεύουν σήμερα τον αναγνώστη ή τον απωθούν από το διάβασμα. Λείπει που λείπει η μάθηση της ανάλυσης από τα σχολεία, συνάμα με την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών και την βαθμοθηρία, τι άμυνες να μείνουν στον σύγχρονο μέσο πολίτη, ώστε να ωριμάσει, να γνωρίζει καλά τι ζητά και κυρίως πώς να το ζητά/επιζητά;

Συγχαίρουμε την κυρία Ασημίνα Ξηρογιάννη γιατί με την ευαισθησία που είχαν οι ποιητές του ΄20, του ΄30 και λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, μαζί με τη λακωνικότητα του Πίντερ, εκφράζει στη Δεύτερη Φύση λιτά τη ζωή και την αγωνία όλων μας σήμερα.

 

 

* H κ. Χρυσούλα Βακιρτζή είναι Ψυχολόγος, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας

 

 

Δημοσιεύθηκε στο «Κουκιδάκι»

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top