Ο χρόνος, ο έρωτας, ο Ηράκλειτος
Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου //
Ντίνος Γιώτης: “Club 23.4” Εκδόσεις Βακχικόν, 2022, σελ. 408
Υπάρχουν πεζογράφοι με μεγάλη πείρα στη συγγραφή, οι οποίοι πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα και τις λογοτεχνικές παραδόσεις, γράφουν αυτοβιογραφικά ή μη μυθιστορήματα που απαιτούν από τον αναγνώστη προσοχή και προσήλωση στην κατανόησή τους. Αυτές οι σκέψεις έρχονται στο μυαλό μας μόλις ολοκληρώσουμε το διάβασμα του μυθιστορήματος Club 23.4 του Ντίνου Γιώτη (Άρτα, 1961) κι αυτό εξαιτίας του τρόπου αφήγησης και τις επιστημονικές, φιλοσοφικές και άλλες, παρεμβολές. Υπάρχουν τρεις τρόποι αφήγησης: πρώτο πρόσωπο, δεύτερο και τρίτο.
Η ιστορία είναι απολύτως ερωτική ή αισθηματική, σε αυτήν κυρίαρχα είναι τα αισθήματα, η αγάπη, ο πόθος και το σεξ, κυρίως εκείνα που συνδέονται με μια γυναίκα, την Αταλάντη . Σύμφωνα με το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, «Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Σένον, φοιτητής στο Φυσικό της Αθήνας, αναζητά απαντήσεις στις έννοιες όπως η ύπαρξη, η ανυπαρξία, το είναι, το τίποτα, στον δρόμο που ανοίγεται γεμάτος υποσχέσεις μπροστά του».
Κι ύστερα έρχεται ο χρόνος. Ο συγγραφέας αρχίζει την αφήγηση μιλώντας για την πανδημία, τον ιό που ήρθε από την Κίνα στις αρχές του 2020 και άλλαξε δραματικά τις ζωές μας –και του ήρωα βεβαίως. Ο Σένον, μεγάλος πια, στα εξήντα του, θυμάται και ονειρεύεται. Ο χρόνος τον απασχολεί υπερβολικά, και ασχολείται επισταμένως με αυτόν, ενώ η αγαπημένη του Αταλάντη «θα σταθεί για μια τελευταία φορά στο περβάζι του χρόνου, θα κοιτάξει κοροϊδευτικά πίσω της και θα εξαφανιστεί».
Ιδού η πρώτη φράση του μυθιστορήματος: « Ένα πρωί είδα τον χρόνο, σκοτωμένο πουλί στο μπαλκόνι του σπιτιού μου». Ο ήρωας μιλάει απευθυνόμενος στην Αταλάντη. Λίγο παρακάτω εξηγεί: «Μια φορά με είχες ρωτήσει τι είναι ο χρόνος κι εγώ, αφού σκέφτηκα αρκετή ώρα, σου απάντησα ότι ο χρόνος είναι ένα σκοτωμένο πουλί στο μπαλκόνι μου…» Κι έπειτα διαβάζουμε την τροχιά του Σένον που «ακολουθεί μια απροσδιόριστη, τεθλασμένη γραμμή»,
Το Club 23.4, μυθιστόρημα με αινιγματικό τίτλο, πολλές αφηγηματικές αρετές, ξαφνιάζει τον αναγνώστη με την εμμονή του ήρωα-αφηγητή με τον έρωτα και ιδίως με το σεξ. Αφού μας γνωρίσει την ηρωίδα του, την Αταλάντη, η οποία του τηλεφωνεί και το λέει πως βρίσκεται εδώ και δέκα χρόνια στην Αθήνα και τώρα είναι εγκλωβισμένη εξαιτίας της πανδημίας, κι αφού τον επισκέπτεται στο σπίτι του και του μιλάει για τη θητεία της στο πανεπιστήμιο Κολούμπια και την έρευνά της σχετικά με την αναζήτηση της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης στο Σύμπαν, μιλάνε για το νησί όπου γνωρίστηκαν. Και ξαφνικά η ερώτηση: «Θυμάσαι του γονείς σου να κάνουν έρωτα;» Και λίγο αργότερα μαθαίνουμε πως η μητέρα του και ο πατέρας της έκανα έρωτα –τους είδε αυτός και θυμάται πάντα τη σκηνή.
Ντίνος Γιώτης
Πηγαίνουν μαζί στο νησί, κάνουν έρωτα και ανταλλάσουν σκέψεις. Αυτός της λέει πως την αγαπάει όπως δεν την αγάπησε ποτέ κανείς, ενώ αυτή του λέει πως ο χρόνος έγινε για να κυλάει και οι έρωτες για να τελειώνουν. Κι ύστερα η Αταλάντη εξαφανίζεται και ο αφηγητής επιτρέψει στον Πειραιά μόνος του, οπότε αρχίζει να μιλάει για τον μεγάλο, τον ανεπανάληπτο έρωτα της ζωής του.
Αυτό είναι και το κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος, ο έρωτας μέσα στο χρόνο. Γι’ αυτό διαβάζουμε τις σκέψεις του συγγραφέα μέσω των ηρώων και των ηρωίδων του, αλλά και ποιητών , λ. χ. το στίχο του Τάσου Λειβαδίτη «Ο χρόνος έγινε για να κυλάει και οι έρωτες για να τελειώνουν».
Ο χρόνος, λοιπόν. Ο αφηγητής και η Αταλάντη γνωρίστηκαν στο δημοτικό, χάθηκαν, ξαναβρέθηκαν αργότερα, έφηβοι πια, κι ύστερα στο πανεπιστήμιο, ήταν μέλη μιας μεγάλης παρέας: Κλεάνθης, Σωτήρης, Κωνσταντίνος, Ρεβέκκα. Μεταξύ τους αναπτύχθηκαν έρωτες, ζήλιες, αντιζηλίες, με τις δύο κοπέλες να αποτελούν στόχους των νεαρών ανδρών.
Κλείνοντας τούτο το παράξενο βιβλίο, με τον σφόδρα ερωτευμένο ήρωα που έχει σημαδευτεί από την ύπαρξη της Αταλάντης, ο αναγνώστης αναρωτιέται κατά πόσο η ιστορία είναι πραγματική, δεδομένου ότι στην εξέλιξή της διαβάζει ημερομηνίες , λ.χ. 30 Μαρτίου 1980, αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα, λ. χ. Βασίλης Ραφαηλίδης. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα αξιανάγνωστο μυθιστόρημα, διαποτισμένο με τολμηρές σκηνές και φράσεις, αλλά και κάποιους νόμους της Φυσικής, μα και ρήσεις φιλοσόφων, λ. χ. το «Τα πάντα ρει…» του Ηράκλειτου.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ένα βιβλίο για την ποίηση
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη // Παναγιώτης Αρβανίτης «Ο τυφλός επισκέπτης», Εκδ. Γαβριηλίδης Πώς ένας ποιητής μπαίνει στο ποίημα κάθε φορά και τι καινούριο φέρνει; Ή τι επικίνδυνο συναντά ο ίδιος εκεί μέσα κατά την είσοδό του; Συνήθως μπαίνεις
Περισσότερα -
Στα ίχνη της Ιστορίας
Γράφει η Αργυρώ Μουντάκη // Η κούπα του Πτολεμαίου,Περιπέτεια στο Πόρτο Ράφτη, Κώστας Στοφόρος, Ιπτάμενο Κάστρο, 2015, σελ. 132 Μία περιπέτεια μετουσιωμένη σε ένα βιβλίο. Μία περιπέτεια που δεν θα απογοητεύσει τους φίλους της περιπέτειας, είτε είναι μικροί, είτε μεγάλοι.
Περισσότερα -
Χριστουγεννιάτικοι μπελάδες
Γράφει ο Αντώνης Χαλιακόπουλος // * Θοδωρής Καπετανάκης «Ένα Χριστουγεννιάτικο Δέντρο στο Πορτμπαγκάζ», εκδ. Μιχάλη Σιδέρη Διαβάζοντας τον τίτλο «Ένα Χριστουγεννιάτικο Δέντρο στο Πορτμπαγκάζ» και κοιτώντας το εξώφυλλο του βιβλίου του Θοδωρή Καπετανάκη, εύκολα μπορεί κανείς να συμπεράνει
Περισσότερα -
Ήρωες και ναυαγοί του Χρόνου
Γράφει η Μαρία Λιάκου // Κώστας Ακρίβος «Τελευταία νέα από την Ιθάκη», εκδ. Μεταίχμιο, 2016, σελ. 280 «Θεοί, ήρωες, νεράιδες, εραστές, φίλοι, καθάρματα, μπεσαλήδες και νταήδες ταξιδεύουν στα τρικυμισμένα νερά της ιστορίας και φτάνουν από τα χρόνια του
Περισσότερα -
Διήγημα: “Φαντασίωση”
Γράφει η Τζίνα Ψάρρη // Της χαμογέλασε πλατιά και το χαμόγελο αφαίρεσε τουλάχιστον πέντε χρόνια από πάνω του. Κανείς από τους δυο τους δεν ήταν πια στην πρώτη νιότη, το ήξεραν, και κάπως σαν να
Περισσότερα -
Χρονογράφημα: “Ο μπαρμπα – Γιάννης ο βαρκάρης με τα καλάθια του”
Του Χρήστου Κεραμίδη // * Συνοικία της Παναγίας στην πόλη της Καβάλας Η φωτογραφία είναι του Αχιλλέα Σαβόπουλου Έκρυψα τη ζωή μου μέσα σε βαθιές αναπνοές αντίκρυ στον άνεμο που φύσαγε απ’
Περισσότερα -
Χοσέ Τριάνα: Ένας ποιητής από την Κούβα
του Γιάννη Θηβαίου // Ο Χοσέ Τριάνα γεννήθηκε στη Καμαγουέη της Κούβας το 1931. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και συνέχισε τις σπουδές του στη Μαδρίτη. Επέστρεψε στην πατρίδα του όπου εργάστηκε στην αρχή σαν δάσκαλος και στη
Περισσότερα
