Μια λυρική, ανατριχιαστική και συγκινητική ιστορία για τη δύναμη της ζωής
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς //
Layout 1
Γιεν Λιένκε «Χρόνια, μήνες, μέρες», Μετάφραση: Σωτήρης Χαλικιάς, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2021, σελ. 135
Εκείνη τη χρονιά που η ξηρασία έμοιαζε να μην τελειώνει, ο χρόνος ψήνονταν ώσπου να γίνει στάχτη κι ο ήλιος, αν προσπαθούσες να τον πιάσεις, κολλούσε πάνω στα χέρια σαν κάρβουνο. Ο ένας ήλιος διαδεχόταν τον άλλο πάνω από τα κεφάλια ενός χωριού της Κίνας.
Οι άνθρωποι του χωριού αποφάσισαν να φύγουν. Κλείδωσαν τις πόρτες από τα σπίτια τους, πήραν τα πράγματά τους κι έφυγαν για να ξεφύγουν την ξηρασία. Η ξηρασία, το σιτάρι καιγόταν στα χωράφια, τα βουνά και οι χαράδρες είχαν ερημώσει, ήταν ένα ξερό και άγονο σύμπαν.
Σε ολόκληρο το χωριό είχε απομείνει μόνο ένας Παππούλης εβδομήντα δύο χρονών, επειδή δεν έχει τις δυνάμεις να μετακινηθεί και ο τυφλός του σκύλος. Ο Παππούλης συμπεριφέρεται στον σκύλο σαν να είναι άνθρωπος, με αυτόν κουβεντιάζει συνέχεια. Ο Παππούλης ευτυχώς που μάζεψε το σκύλο, ειδεμή μόνος του, που απόμεινε σε τούτα τα βουνά, με ποιον θα μιλούσε; Όταν έχεις παρέα, έλεγε ο Παππούλης, η ζωή είναι γλυκιά…
Μόλις ξυπνούσαν κάθε πρωί, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να πάνε έξω από το χωριό, στο λόφο Παλιπάν, να κατουρήσουν. Στην πλαγιά που φώτιζε ο ήλιος του πρωϊνού, υπήρχε μόνο ο βλαστός της καλαμποκιάς που είχε φυτέψει ο Παππούλης. Μόνος κι έρημος, εκείνη την ξερή χρονιά, με τα πράσινα φύλλα του να ξεθωριάζουν. Μόνο αυτός ο βλαστός, κάτω από εκείνο τον καυτό ήλιο. Το κάτουρο είναι λίπασμα. Το κάτουρο έχει νερό. Το νερό που έλειπε από το βλαστό της καλαμποκιάς βρισκόταν μέσα στο κάτουρο, το δικό του και του τυφλού σκύλου, που είχε μαζευτεί όλη τη νύχτα.
Μες στην ερημιά και τη σιωπή, αντιμετωπίζοντας την πείνα, τη δίψα, απρόβλεπτους κινδύνους, αλλά και το φάσμα του θανάτου, ο άνθρωπος και ο σκύλος θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να σώσουν τον ελπιδοφόρο βλαστό και να επιβιώσουν. Το κύριο μέλημά τους είναι να επιζήσει από την ξηρασία η τελευταία καλαμποκιά που παραμένει ζωντανή σε όλο το χωριό, όσο και η υπόσχεση της ζωής που θα διαιωνιστεί με τον τρόπο της…
Ζούσαν και οι δύο με λίγους σπόρους καλαμποκιού που είχαν απομείνει και λίγο νερό που είχαν τα πηγάδια του χωριού. Με αυτό το λίγο νερό πότιζε και τον μοναδικό βλαστό του καλαμποκιού.
Μετά από κάποιους μήνες, για να ξεγελάσουν την πείνα τους ξεθάβανε τους φυτεμένους σπόρους, που ποτέ δεν κάρπισαν λόγω της ανομβρίας και ψάχνανε τις φωλιές των αρουραίων μέσα στα χωράφια των κατοίκων του χωριού και μαζεύανε τους σπόρους καλαμποκιού, που είχαν συγκεντρώσει στις φωλιές τους τα ποντίκια…
Μια μέρα που ο Παππούλης έψαχνε να βρει λίγο νερό για να γεμίσει δύο κάδους για αυτόν, για το Στραβό σκυλί και για την καλαμποκιά, βρήκε μια λιμνούλα μέσα στα βουνά με το κοκκινωπό χρώμα, αλλά εκεί δίπλα στην πηγή αντάμωσε και αντιμετώπισε και εννέα κίτρινους λύκους.
Όταν η πείνα έφτασε στο απροχώρητο άρχισαν να πιάνουνε με το σκύλο και να τρώνε και ποντίκια…
Ο Παππούλης εξεγείρεται κατά της μοίρας.
Ο Παππούλης αγωνίζεται κάθε μέρα ενάντια στην ήττα, κερδίζει κάθε μέρα, κάθε μήνα μια νίκη κόντρα στον θάνατο.
Ένα βιβλίο για την επιβίωση, την θυσία και την ομορφιά της ζωής σ΄ έναν λαμπρό, συγκινητικό μύθο από τα πέρατα του κόσμου και του καιρού.
Μια λυρική, ανατριχιαστική και συγκινητική ιστορία για τη δύναμη της ζωής.
Ένα κλασσικό μπεστ-σέλερ, που τιμήθηκε με το μεγάλο κινεζικό Λογοτεχνικό Βραβείο Λου Χσουν.
Πρόκειται για Αριστούργημα.
Γιεν Λιένκε
Ο Γιεν Λιένκε γεννήθηκε το 1958 στην επαρχία Χενάν της Κίνας, σπούδασε πολιτικές επιστήμες και θεωρία λογοτεχνίας, και σήμερα ζει στο Πεκίνο. Είναι συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων και διηγημάτων, αρκετά από τα οποία αναφέρονται στη γενέτειρά του. Ορισμένα ιδιαίτερα σατιρικά έργα του έχουν απαγορευτεί στην Κίνα. Είναι επίσης δοκιμιογράφος και καταξιωμένος κριτικός της κινεζικής λογοτεχνίας. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, έχει τιμηθεί με δύο από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά βραβεία της Κίνας, το Λου Χσουν και το Λάο Τσε, όπως επίσης με το βραβείο Franz Kafka και με το βραβείο Newman για την κινεζική λογοτεχνία, ενώ έχει υπάρξει δύο φορές φιναλίστ για το βραβείο Booker. Έργα του είναι: Χρόνια, μήνες, μέρες (εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2020), Τα χρονικά της έκρηξης, Τα τέσσερα βιβλία, Τα φιλιά του Λένιν, Υπηρετήστε το λαό!, Όνειρο του χωριού Ντινγκ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Χαϊκού
Της Μαριάνθης Πλειώνη // * Σβήνει η αυγή στον ιστό της ομίχλης η ιτιά κλαίει. Αχ, χειμωνιάζει λιγνή μου ανεμώνα στα πέταλά σου. Σιωπή στη λίμνη. Οι καλαμιές λυγίζουν στον υγρό κόρφο. Λευκό γιασεμί στη
Περισσότερα -
Ποίημα: “Nούφαρα”
Γράφει ο Δημήτριος Καρπέτης // Νούφαρα Τα ένστικτα σαλπίσματα στο σκοτάδι συνθλίβουν το κατεστημένο. Στο μόχθο για την επιβίωση τ ‘αποτυπώματα των καρφιών ζωντανεύουν, πετροβολούν τις μέρες. Το σαρκίο κρέμεται άψυχο. Το πτώμα άταφο
Περισσότερα -
Ποιήματα: “Στην εποχή των αστεριών” & “Εμπειρία θανάτου”
Γράφει ο Γιάννης Μπερούκας // * Στην εποχή των αστεριών Ο φεγγίτης γεμάτος με πρόσωπα και το σπίτι χρόνια ανέγγιχτο να ξεψυχάει στην έρημη πλατεία. Μιλάμε με τον καιρό πίσω μας μιλάμε μ’ αυτούς
Περισσότερα -
ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΑ: «Η αγάπη πάντα βρίσκει τον δρόμο για να εισχωρήσει στη ζωή μας»
Γράφει η Γεωργία Χάρδα // * Guadalupe Nettel «Η Μοναχοκόρη», Εκδόσεις Ίκαρος, Μετάφραση Ναννά Παπανικολάου «Αν δεν έχεις κλάψει ποτέ και θέλεις, κάνε ένα παιδί» David Foster Wallace, Incarnations of Burned Children «Δεν τα πήγαινα ποτέ
Περισσότερα -
Στην αρχαιοελληνική βιβλιογραφία η πρώτη έκθεση αυτομάτου βρίσκεται στον Όμηρο
Γράφει ο Θανάσης Κοπάδης // * Στην Ιλιάδα (ραψωδία Σ 372 – 377) παρουσιάζεται ο Ήφαιστος να κατασκευάζει αυτοκινούμενους τρίποδες, εφοδιασμένους με “νου” και “φρόνηση”, προκειμένου να υπηρετήσουν τους Ολύμπιους θεούς. Το γεγονός αυτό το επαναλαμβάνει και
Περισσότερα -
Ποίηση: “Στην σκιά του Μιλτιάδη”
Γράφει ο Γιώργος Ν. Μουσταΐρας // * Στην σκιά του Μιλτιάδη Κάστρο παλιό και σκοτεινό, που ορθώνεσαι τ’ αψήλου και χάνεσαι πίσω, βαθειά, σε χρόνους περασμένους, στοιχειώνεις μέσ’ στα σπλάχνα σου ψυχές και ιστορίες,
Περισσότερα -
Διήγημα: “Μάχη με τις φλόγες”
Του Οδυσσέα Νασιόπουλου // * Πολύ ζέστη καὶ σήμερα, ἕνα μήνα σχεδόν μᾶς ἔψησε για τὰ καλά, ξεράθηκε ὁ τόπος, εἶπε ὁ Ἄντρεας, νέος Πυροσβέστης, που μόλις ἔκλεισε χρόνο στην ὑπηρεσία, πίνοντας νερό ἀπ’ τὸ παγωμένο μπουκαλάκι,
Περισσότερα
