Fractal

Συλλαμβάνοντας το μυστήριο της ζωής

Γράφει η Τζίνα Καλογήρου //

 

Ιωάννα Καραμαλή «Χαρακιές σε άσπρους τοίχους», εκδ. Βακχικόν

 

Είχα τη χαρά να γνωρίσω την Ιωάννα ως φοιτήτριά μας στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών της Ρητορικής και στη συνέχεια να ανακαλύψω σταδιακά και με τον καιρό όλα τα σπάνια πνευματικά χαρίσματά της, τη δημιουργικότητα και την ευφυία της, το σπάνιο ήθος της, τον δυναμισμό που επιδεικνύει αβίαστα σε όλες της τις συνεργασίες, την καλαισθησία που τη διακρίνει σε όλες τις επιλογές είτε κειμένων προς μετάφραση είτε θεμάτων προς διερεύνηση και συγγραφή. Η Ιωάννα είναι ένα όμορφο πρόσωπο, εσωτερικά και εξωτερικά, με το μέσα πλούτος της  ανεξάντλητο και τη φυσική ομορφιά της γενναιόδωρα χαρισμένη στη μορφή της. Όμορφη όμως είναι και η Ποίηση, αφού όπως είπε και ο Ελύτης χαρακτηριστικά, η Ποίηση διαθέτει ένα μόνο επαναστατικό μέσο για να αλλάξει τον κόσμο κι αυτό είναι η Ομορφιά.

Η Ομορφιά επομένως και το ταλέντο χαρακτηρίζουν την Ιωάννα σε ό,τι κι αν καταπιάνεται, δεδομένου ότι είναι και εξαιρετική μεταφράστρια, ικανή να ομιλεί και να συναναστρέφεται την κουλτούρα από τουλάχιστον τρεις διαφορετικές γλώσσες, ιταλικά, ισπανικά και γαλλικά.

Το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα είναι ένα λαμπρό δείγμα του ποιητικού της ταλέντου. Είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή με τον ευφυή τίτλο Χαρακιές σε άσπρους τοίχους από τις εκδόσεις Βακχικόν. Και λέω τον τίτλο ευφυή διότι δηλώνει εξαρχής, από το περικείμενο δηλαδή, το μέσον που επιλέγει η ποιήτρια για να γράψει ή μάλλον να χαράξει με δύναμη εσωτερική, με μια δυναμική χειρονομία το περιεχόμενο της συνείδησης και της φαντασίας της στον λευκό τοίχο. Όμως, ταυτόχρονα, η λευκότητα του τοίχου συνδηλώνει μια αμφίσημη και αντιφατική κατάσταση: αφενός, η ποιήτρια επιθυμεί, όπως κάθε ποιητής, να διατηρήσει στον χρόνο τη γραφή της, να τη μνημειώσει τρόπον τινά (θυμηθείτε και τα επιτύμβια καβαφικά ποιήματα) . Αφετέρου, το λευκό χρώμα συνδηλώνει το άγχος της λευκής σελίδας, τη διαθεσιμότητα του δημιουργού απέναντί της και, ίσως, το ανέφικτο εντέλει της ίδιας της ποιητικής γραφής ως πάλης του δημιουργού, διαιώνιας, με το άφατο.

Η γραφή της, λυρική και εσωτερική, συλλαμβάνει λεπταίσθητες αποχρώσεις και ηχοχρώματα, συλλαμβάνει εντέλει το ίδιο το μυστήριο της ζωής, ποικίλα συναισθήματα και καταστάσεις, τον έρωτα, την αγάπη (πολλές μορφές αγάπης), τη θλίψη του αποχωρισμού και τόσα άλλα. Οι στίχοι της διαποτίζονται από μια εσωτερικότητα που εμένα προσωπικά μου θύμισε τον Γιώργο Σαραντάρη.

 

Ιωάννα Καραμαλή

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top