Fractal

Η Έμμα και οι άλλοι

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Σημείωμα για το καινούριο βιβλίο «Αυτά που φαίνονται στο φως μου μοιάζουν Οικεία» της Γεωργίας Διάκου και τις εκδόσεις Θράκα

 

[…Ξέρω πως είναι
για την Λούσι,
θα το φυλάξω
όλο τον αιώνα…]

«Στο Σπίτι της
Πεθαμένης»
Γ. Διάκου

 

Όταν κανείς λαμβάνει ένα από τα τριακόσια αντίτυπα μιας έκδοσης ποιητικής και όταν μάλιστα η συγγραφέας έτσι απλόχερα του στέλνει την εκτίμησή της, τότε παύει να είναι αντικειμενικός. Για την ακρίβεια η καρδιά εξημερώνεται και ανοίγει και τώρα χωρούν περισσότερες σημασίες, σαν να καταλαβαίνει περισσότερα κανείς την ώρα εκείνη. Έτσι λοιπόν αυτό εδώ το σημείωμα πρώτα από όλα ευχαριστεί την Γεωργία Διάκου για την αποστολή ενός ξεχωριστού βιβλίου, γεμάτου ποίηση, ενός φοίνικα, σαν το μυθικό πουλί που γεννιέται μέσα από τις στάχτες των εκδόσεων Θράκα αυτήν την φορά. Ένα δώρο σπουδαίο στα αλήθεια. Η Θράκα από την οδό Παναγούλη της Λάρισας εξακολουθεί να υπηρετεί τους νέους συγγραφείς και να προτείνει ολοκαίνουριες προτάσεις μες στην συνήθεια των καιρών. Δεν είναι καθόλου κακή η συνήθεια, μες στους κόλπους της μεγαλώνει η έκπληξη που κάποτε θα σαρώσει κάθε τι παλιό. Και όταν θα έχουν ωριμάσει  οι συνθήκες θα κάνει την εμφάνισή της μια γραφή διαφορετική από τις άλλες, κάτι σαν δροσερή χειρονομία. Κάτι σαν την τόσο προσωπική τελετή που κυκλοφορεί το 2022 με ένα σπασμένου κίτρινου χρώματος εξώφυλλο στις διαστάσεις που επέβαλε η στοιχειοθετική επιμέλεια του Ευθύμιου Γάλλου.

Μπήκε μες στην σάλα, τίναξε σαν σημαίες τα κάτασπρα σεντόνια που σαβάνωναν τους μπουφέδες και τις εταζέρες και το σεκρετέρ με τον χαμηλό φωτισμό. Θυμήθηκε. Η Γεωργία Διάκου μεγαλώνει στα πόδια της έναν θάνατο. Ο θίασος του αλλοτινού ποιητή περνά και απόψε. Διαθέτει τους δικούς της ανθρώπους στην σύνθεσή του. Τους αναγνωρίζει καθώς διασχίζουν από μακριά το κάδρο αυτής εδώ της πολιτείας. Ξεπερνώντας τις σκηνογραφίες, αναγνωρίζει στο σπασμωδικό την ρίζα της να σαλεύει. Το σκοτάδι δεν είναι χρώμα λένε, είναι η απουσία του χρώματος και απόψε γεμίζει από την καινούρια συλλογή των εκδόσεων Θράκα, Αυτά που φαίνονται στο φως μου μοιάζουν οικεία. Κάθε τόσο κάποιος από εκείνο τον θίασο ξαναφτιάχνει μια σκηνή της ζωής του, ξαναζεί σύντομα ολόκληρη την βιογραφία του, χρησιμοποιεί σχοινιά και μεθόδους που αψηφούν την βαρύτητα. Έτσι εξηγούνται αναφορές όπως εκείνη στην Τρίσα Μπράουν που καθιέρωσε μια διεθνούς εμβέλειας μέθοδο διδασκαλίας του χορού και βρίσκει για πάντα μια θέση στον ηθοποιό της Γεωργίας Διάκου για τις ευφάνταστες ιδέες της που έκαναν πράξη την αμφισβήτηση του γενικά παραδεκτού. Σπάνιες διαδρομές, πράξεις που αντιβαίνουν τους κανόνες και άλλες πάλι, γραφικές, ασήμαντες εκδοχές της ανθρώπινης παρουσίας που θάβεται κάτω από τόνους σκόνης και άμμου. Που προσπαθεί και μεγαλώνει για να γίνει σοφότερη, πότε με ένα πρόσωπο και άλλοτε με άλλο, βυθισμένη μες στον κίνδυνο και την ασάφεια. Εύθραυστες εφηβείες, αβέβαιες ενηλικιώσεις με απομεινάρια μνήμης. Μέσα σε αυτές τις σωρούς η Γεωργία Διάκου αναζητά το υλικό της. Και το βρίσκει στήνοντας βωμούς από όσα αγάπησε μες στην τέχνη της. Σήματα για τον διαβάτη όταν μετά από καιρό θα κοιτάζει όσα οικεία φαίνονται στο φως.

Θα ήταν χαμένος κόπος να ξεκλειδώσει κανείς έναν κόσμο ποιητικό, όπως ανώφελο είναι να δοκιμάσει να γκρεμίσει ένα ποιητικό γεφύρι μέσα από τις σελίδες μιας συλλογής. Έτσι αυτό εδώ το σημείωμα δεν έχει σκοπό να εξηγήσει τα ένστικτα της τέχνης που οι εκδόσεις Θράκα τιμούν με την επιμέλειά τους στο πρόσωπο της δημιουργού Γεωργίας Διάκου. Τότε όλα θα ερμηνεύονταν, τα σακάκια καρφωμένα στο χώμα και η Έμμα μες στον πανικό από τα βάθη του τάφου της θα συνιστούσαν ένα προδομένο κώδικα, ένας κίνδυνος ακέραιος για την αθώα ευτυχία που υπερασπίζονται τα βιβλία θα έκανε την εμφάνισή του. Τότε η μυστική ζωή των δωματίων της δημιουργού θα γκρεμιζόταν, εκείνη η ψυχή των άλλων και το αποτύπωμα του ονείρου στα πράγματα και την ατμόσφαιρά για πάντα θα καταστρεφόταν.

 

Γεωργία Διάκου

 

Η Γεωργία Διάκου μεταφέρει τον κόσμο της σε μέρη μακρινά, σε τόπους αλαργινούς που ποτέ δεν θα υπάρξουν ξανά. Και έτσι το μικρό βιβλίο των εκδόσεων Θράκα μεταμορφώνεται σε μια συνομιλία με κάτι προσωπικό.

Και όταν πια ο θίασος έχει περάσει μες στην καρδιά της νύχτας μες στις σελίδες το βιβλίο γίνεται ένα σώμα ολόκληρο, ντυμένο με πρόσωπα και ρίζες που κουβεντιάζουν στον μεγάλο μονόλογο της ζωής. Δεν υπάρχει απάντηση στα ερωτήματα της Γεωργίας Διάκου και όλα τα πράγματα θαρρείς πως φεύγουν με ένα βρόχινο σύννεφο μες στην συνήθεια που τα σημάδεψε, στις σκόρπιες παραστάσεις τους. Ζωή απλή που χάνεται στους δρόμους των στίχων, μορφές και οράματα, ατόφιες υγρασίες και άγγελοι πάνω στα μαδέρια των αρμών που έχουν το πρόσωπο της ίδιας της ποιήτριας. Το παραδέχεται ο τίτλος της συλλογής με τις χαρακτηριστικές του λέξεις, το τραγουδούν οι πρόζες που ανέλαβαν το ιερό καθήκον να δώσουν ένα άσυλο στην μοναξιά όταν θυμάται.

Οι σκιτσαρισμένες φιγούρες της Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου μοιάζουν έτοιμες να γλιστρήσουν από το εξώφυλλο μες σε ρωγμές αθέατες. Και είναι η ώρα που λογαριάζω πως το βιβλιαράκι των εκδόσεων Θράκα διά χειρός Γεωργίας Διάκου δεν διαθέτει ρίζες. Μονάχα φτερά, έτσι που παιδιά της εποχής τους οι πρόζες των οικείων τοποθετούν στην σειρά λύπες και μνήμες προϊστορικές, πράγματα αναγκαία που οι άνεμοι δεν μπορούν να σαρώσουν. Η Γεωργία Διάκου και οι εκδόσεις Θράκα φέρνουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων ένα εγχειρίδιο μνήμης και ονείρου με τον προσωπικό τίτλο Αυτά που φαίνονται στο φως μου μοιάζουν Οικεία.

Μα δεν ξεχνώ πως απέναντί μου έχω ένα κορίτσι που γράφει. Και έτσι κατορθώνει τα πράγματα να την περιμένουν, να τα φτιάχνει σε σειρές, να ταξιδεύει πλάι σε τρομακτικές νησίδες, δίχως τον φόβο της απώλειας. Που γράφει όπως κανείς προσεύχεται, σαν να μοιράζεται το παράπονό της. Ίσως την συναντήσω ξανά στον καιρό που έρχεται. Θα την αναγνωρίσω από την χροιά της φωνής της που είναι μόνο ανθρώπινη, ποτέ σκληρή, όλο τρυφερότητα και ποικιλία στους τόνους. Πιστή στην ατμόσφαιρα και το εφήμερο των πραγμάτων που συνθέτουν τα εφόδια της άλλης πλευράς, θα κάνει και πάλι αισθητή την παρουσία της μες στους κόλπους της σύγχρονης, ελληνικής λογοτεχνίας με το καινούριο βλέμμα της και με τις περιούσιες μορφές της που αναπαλαιώνονται, πιο ζωντανές από ποτέ.

 Γεωργία Διάκου, Αυτά που φαίνονται στο Φως μου μοιάζουν οικεία. Και βάφουν με κίτρινη ώχρα το εξώφυλλο του εκλεκτού δώρου που μας χαρίζουν οι εκδόσεις Θράκα.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top