Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Αιώνιες πολύτιμες στιγμές
08/01/2020, 10:29 πμ

Αιώνιες πολύτιμες στιγμές

Γράφει η Ζωή Καραμήτρου //

 

«Αυτά και οι μετακομίσεις»,  Δημήτρης Φύσσας,  Εκδόσεις Εστία

 

Διηγήματα και δυσταξινόμητα πεζά. Αυτόν τον επεξηγηματικό υπότιτλο έχει επιλέξει ο Δημήτρης Φύσσας για το βιβλίο του «Αυτά και οι μετακομίσεις» που κυκλοφόρησε μόλις. Παράξενος ο τίτλος και πρέπει να φτάσεις στο τέλος, στο τελευταίο διήγημα για να καταλάβεις τι είναι «αυτά και οι μετακομίσεις». Είναι στιγμές. Πολύτιμες όσο τις νιώθει ο καθένας, όσο τις ζυγιάζει, όσο τις ζει. Είναι η φιλία. Η αφτιασίδωτη, αυθόρμητη, χωρίς ίχνος υποκρισίας, η αληθινή σχέση των φίλων, η παρέα. Είναι να ζεις χωρίς να νιώθεις πως κρίνεσαι, πως δίνεις εξετάσεις.

Το περιεχόμενο του βιβλίου χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο «Μια εφικτή ευτυχία», περιέχει δέκα κείμενα, χωρίς κεντρικό πυρήνα αναφοράς. Φαινομενικά. Γιατί στην ελάχιστα πιο επίμονη ανάγνωση, αποκαλύπτεται μια μικρή, μόλις ρέουσα πηγή ευδαιμονίας των ηρώων, μια εν δυνάμει ευτυχία, που προέρχεται από τόσο διαφορετικούς λόγους, που είναι απότοκη της εσωτερικής ζωής ή του εξωτερικού ερεθίσματος, αδιάφορο, πάντως είναι υπαρκτή, προκαλεί τους πρωταγωνιστές να τη διεκδικήσουν, να την κατακτήσουν. Στο δεύτερο μέρος ο τίτλος «Εντυπώσεις ενός πνιγμένου» έχει την άμεση αναφορά του συγγραφέα στο σημείωμα του Καρυωτάκη μετά την ανεπιτυχή του απόπειρα αυτοκτονίας «Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου». Είναι η αδικία, η ανεπιτυχής ηγεσία των συνομήλικων, η περίεργη συναλλαγή με τον κόσμο του περιθωρίου, τον γεμάτο αξιοπρέπεια, επιθετικότητα και περηφάνια, ο πνιγμός του νέου άντρα στις ερωτικές εμμονές που θα τις αναγνωρίσει και θα τον συνοδεύουν και η σπαρακτική «Ελπίδα Τσεβά», και μόνον γι’ αυτή την ιστορία θα άξιζε το βιβλίο όλο.

 

Δημήτρης Φύσσας

 

Και τέλος «Αυτά και οι μετακομίσεις», δεκατρία κείμενα, τα πραγματικά δυσταξινόμητα. Εμπειρίες του συγγραφέα, προσωπικές ιστορίες, σημεία της πόλης που αγαπά, της Αθήνας, όπου εκτυλίσσονται εγκλήματα, μα ακόμη και ο ίδιος πέφτει νεκρός!

Είναι η άμεση γλώσσα, χωρίς περιττά στολίδια, το ήπιο ύφος που σε αφήνει συγκεντρωμένο στην κάθε ιστορία, η χαρά, η αδιαφορία, η απελπισία και η ελπίδα των ηρώων δοσμένα με τρόπο απλό, ήσυχο, δυνατό, που κρατούν τον αναγνώστη. Και μια πικρία. Για το ανέφικτο, το βίαιο, το δύσκολο της ζωής των ανθρώπων.

Ας κρατήσουμε της ευχή της παρέας στο τέλος «βίβα», υψώνοντας το ποτήρι σε αυτά που μένουν, όσα συγκρατεί το μυαλό και η ψυχή του καθενός μας. Και σε όσα φεύγουν, τις μετακομίσεις μας, πραγματικές, νοερές, εφικτές και ανέφικτες.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top