Fractal

Ποίηση: “Aθωότητα” & “Αναχώρηση”

Γράφει ο Νίκος Προσκεφαλάς  //

 

 

 

 

 

ΑΘΩΟΤΗΤΑ

 

Ήχοι του πρωινού απαλοί

κουρτίνες ελαφρά που σείονται

με χάρη κανακεύουν

βρεφική ανέμελη νωχέλεια

που μεγαλώνει ατάραχα

κάτω από στέγη

σίγουρη σχεδόν

απόρθητη.

 

Δεν είναι σπάνιο το τοπίο

να υποβάλλει

προσδοκίες.

 

Πίσω απ’ την κουρτίνα η σκιά

του μαχαιριού.

Αυτή ευθύνεται για την πληγή

στο στήθος.

 

Και στην κουζίνα η γνώριμη η περπατησιά της μάνας

που κάθε φορά με ξεγελά.

Πώς δεν το πρόσεξα πως κρέας κι εκείνη

τεμαχίζει

απ’ το πρωί

τα χέρια μες στα αίματα

πάνω μου κόκκινες

σταγόνες.

 

 

 

 

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

 

Βγήκα από τη μήτρα

κυνηγός.

Έτρωγα χώμα με τις χούφτες

έπινα ουρανό

γυρνούσα χωρίς ρούχα

το χειμώνα

κατάρτια ονειρευόμουνα

έστηνα δόκανα τα καλοκαίρια στα χωράφια

να βλέπω από κοντά φτερά

πουλιών.

 

Ένα κοτσύφι κάποτε μου μίλησε.

Από την Τροία έρχομαι

μην πας.

Μια πόρτα και μια αυλή με λίγα δέντρα

αρκούν

κι απλώνει ύστερα μπροστά σου

ο κόσμος.

Δες ο Οδυσσέας ακόμα κλαίει για το δούρειο ίππο

(σπουδαίο κατόρθωμα)

για το μικρό Αστυάνακτα που πέταξε απ’ τα τείχη

(κι ας είχε γιο κι αυτος μονάκριβο)

για τα είκοσι χαμένα χρόνια

για την Κίρκη και την Καλυψώ.

Γύρισε μ’ ένα λωτό στο χέρι

κι όλο χαμογελάει τώρα

σα γέρος που ξεκούτιανε.

 

Μη γελαστείς μην πας στην Τροία

χαλάσματα θα βρεις χαμένος θα γυρίσεις

Μα εμένα η Τροία ούτε που μ’ ένοιαζε.

Το σκάφος μου ήθελα να κυβερνήσω,

τα ξεσχισμένα του πανιά

να ράψω

το τσακισμένο του κατάρτι όρθιο

για μια φορά

να ξαναστήσω.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top