Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Παλίμψηστες στενογραφίες τού Αρρήτου
24/01/2023, 11:36 μμ

Παλίμψηστες στενογραφίες τού Αρρήτου

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 

astrodromia cover copy

Βάλτερ Πούχνερ, “Αστροδρόμια”, εκδόσεις Νίκας, Αθήνα 2022, σελ. 74

 

Παλίμψηστες στενογραφίες τού Αρρήτου: έτσι θα χαρακτήριζα αυτά τα ποιήματα που ανθίζουν ως ρόδα τής ερήμου απόρροια ενός πυρετού συμπαντικού, ανομολόγητου και δια τούτο διακεκαυμένου.

Η υπόγεια χώρα τής έμπνευσής του αρδεύεται από τα λόγια των άλλων, όμως οι ιδέες είναι εντελώς δικές του, πρωτότυπες, καταλλήλως ενδεδυμένες την πρωτόπλαστη μορφή τους.

 

Όπως στο ποίημα XXI τής σελίδας 33:

Χλομής μελάνης γράφημα σ’ ολόμαυρη σελίδα

Καιρός αναποφάσιστος γραφή καχεκτική

Διαβάζουν οι άγρυπνοι τού ουρανού το βιβλίο

Απόψε μην κοιμηθείς

Απόψε μη μείνεις έξυπνος.

 

Κατ’ αρχήν, οφείλουμε να διευκρινίσουμε πως είναι τυπωμένο με πλάγια στοιχεία ενώ τα περισσότερον πεζοειδή μέρη αυτού του μοναδικού στην ανέλιξή του βιβλίου είναι τυπωμένα με πεζά στοιχεία.

Κι όχι μόνον με πεζά στοιχεία αλλά και χωρίς στιχοειδείς διασκελισμούς.

Όπως το ποίημα XXX στη σελίδα 44:

«Άσπρα άστρα στη μαύρη τσόχα σε ώρα προχωρημένη. Οι αόρατοι και άφυλοι άγγελοι παίζουν μπιλιάρδο. Δεν γνωρίζουν τον ύπνο. Καταργήθηκαν τα χρώματα…».

Κι αμέσως μετά, στην επόμενη σελίδα 45:

«XXXI

Αστρική βροχή. Μαζεύτηκαν πολλά αστέρια στα πάνω πατώματα. Σαν σκόνη στον βελούδινο καναπέ. Θα ξεσπάσει διαστημική καταιγίδα.»

Κοσμογονικός οραματισμός, καταλλήλως γειωμένος έτσι ώστε να αποδώσει ολάκερο το ηλεκτρομαγνητικό φορτίο ενός ανεξάλειπτου κεραυνού.

Δεν είναι – φυσικά – διόλου τυχαίο που το εξώφυλλο κοσμεί η έναστρη νύχτα (πάμφωτη και πολύχρωμη, σαν χυλός που βράζει) έτσι όπως την έβλεπε ο ιδιωματικός ιδιοφυής Van Gogh.

«Υπάρχουν πράγματα ασύλληπτα σε γη και ουρανό», λέει ο Σαίξπηρ στον «ΆΜΛΕΤ», «πράγματα που η επιστήμη/φιλοσοφία μας δεν τα κατέχει (ακόμη)».

Ας προσέξουμε τα σύμβολα στο ποίημα XXVII τής σελίδας 53:

 

Βάλτερ Πούχνερ

 

«Αστήρ πατήρ ο Σείριος, η μάνα Πούλια, και τα παδιά σκορπισμένα σαν τους κόκκους άλατος στον ωκεανό. Άηχη χορωδία που υμνεί την παννυχίδα, πέλαγο από λυχνάρια που φωτίζει τον μεγάλο πίνακα. Οικογένεια συμπαντική χωρίς αποπαίδια»…

Εκτός από τις αριστοτεχνικές συστηματικές παρηχήσεις, η βαθυστόχαστη συμβολοποιία και ο πρωτογενής στοχασμός δίνουν στο πόνημα μιαν άλλη καθετήρια διδακτική πορεία.

Παθογενής ενεργητισμός [ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός] διατρέχει όλο αυτό το ενιαίο ποίημα σε διάφορες στάσεις-σκηνές-εικόνες, άλλοτε λυρικές κι άλλοτε τροχαϊκές, περιγραφικές τού όλου εσωτερικού φωτός μέσα στα σκιάδια που μας κρύβουν την ολόλαμπρη Δόξα έξω από τα συμβατικά πλαίσια τού σαρκίου μας.

Νεορομαντική απόπειρα υπερβάσεως τού επιστημονικού υλισμού, θα χαρακτήριζα – μετά λόγου γνώσεως – όλη αυτή την απογειωτική υπέρβαση, που αναζητά την έκσταση χωρίς να ερωτοτροπεί μαζί της με τον συνήθη ναρκισσιστικό τρόπο των σύγχρονων ατομοκεντρικών, ατονοπαγών αν-οινοποιών τής σύγχρονης μετανεωτερικής συγγραφικής περιπέτειας.

Πολλές καινούργιες λέξεις για να περιγράψουν το παλαιό εκείνο θάρρος να διαφέρεις, αφού όμως προηγουμένως έχεις περάσει επιτυχώς τις εξετάσεις στο μάθημα τής γνώσης και τής εφαρμογής τού Κανόνα, ακόμα κι όταν δεν είναι τόσο σαφής, αλλά ρευστός στην αισθητική του πολυτέλεια να μην ανήκει… συνανήκοντας.

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top