Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Δεκαέξι ανάσες
03/11/2020, 8:49 μμ

Δεκαέξι ανάσες

Γράφει η Νάντια Τράτα //

 

«Αποδοχή κληρονομιάς» του Ανδρέα Νικολακόπουλου, Εκδόσεις Ίκαρος

 

Δεκαέξι μικρές ιστορίες, δεκαέξι διαμαντάκια, γραμμένα με μία βαθιά διαπεραστική λογοτεχνική μαεστρία, σε ένα έργο που παρασύρει τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι στο μεταίχμιο της ιστορίας, του φανταστικού, των παραδόσεων και των αρχέγονων μύθων. Οι δεκαέξι ιστορίες εκτυλίσσονται σε ένα λογοτεχνικό σύμπαν που ισορροπεί ανάμεσα σε έναν ιστορικό ρεαλισμό και σε μία μυστικιστική φαντασία. Ο συγγραφέας ακολουθεί μία αφηγηματική γραμμή που τον μεταφέρει σε χρόνους κυρίως παρελθοντικούς, σε τόπους μακρινούς, εκεί όπου το απρόοπτο γίνεται πραγματικότητα και οι ήρωές του παρασύρονται σαν κόκκοι άμμου από τη σαρωτική πνοή του πεπρωμένου τους.

Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στο Αίγιο και έκτοτε μοιράζει τα χρόνια του ανάμεσα στα εστιατόρια του Λονδίνου, της Αθήνας, του Παρισιού και του Όσλο σαν Chef. Είναι απόφοιτος σχολής ζωγραφικής και όταν έχει ελεύθερο χρόνο γυρίζει στα εδάφη των προγόνων του. H «Αποδοχή κληρονομιάς» είναι η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του μετά τη «Μάκινα» (2019).

Έργο με πλείστες αναφορές στο φυσικό περιβάλλον, με μία ιδιαίτερη αγάπη για το βουνό, αφού όπως ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο συγγραφέας «τα βουνά σε μαθαίνουν να πατάς μέχρι εκεί που ξέρεις ότι δεν θα κυλήσεις στα βράχια και σου υπενθυμίζουν το ασήμαντο του μεγέθους σου», θαρρεί κανείς πως επιδιώκει να αποκαταστήσει την ουσιαστική, στενή επαφή του ανθρώπου με το περιβάλλον, εξερευνώντας ταυτόχρονα τις παραδόσεις και τους μύθους που φτάνουν ως το σήμερα αναλλοίωτοι γιατί, με κάποιον περίεργο τρόπο, εξασφαλίζουν την ανθρώπινη επιβίωση, θεωρώντας πως, κατά μία έννοια, το παρελθόν είναι και το μέλλον.

Εξαιρετικά ευρηματικός ο τίτλος της συλλογής διηγημάτων «Αποδοχή κληρονομιάς» κρατά διπλό ρόλο: από τη μία πρόκειται για το τελευταίο διήγημα της συλλογής, το μόνο που εκτυλίσσεται στη σύγχρονη εποχή, ενώ, από την άλλη, προαναγγέλλει με έναν ήχο βαθύ, υπόκωφο σχεδόν, πως ό,τι εκτυλίσσεται μέσα στις σελίδες του βιβλίου είναι αυτό που όλοι, εκούσια ή ακούσια κληρονομήσαμε, μπολιαστήκαμε μ’αυτό, το κουβαλάμε μαζί μας μέσα στο DNA μας και το οποίο έφτασε πια η στιγμή να αποδεχθούμε. Μια τέτοια επιλογή όμως προϋποθέτει σπάνια πνευματική ωριμότητα που λίγοι, δυστυχώς, διαθέτουν σήμερα.

Ο συγγραφέας καταπιάνεται με θέματα προαιώνια, βουτώντας την πένα του σε μία πραγματικότητα συχνά σκληρή, γεμάτη θλίψη, οργή, μίσος, αγάπη, εκδίκηση, ενοχή, με μία εσωτερικότητα και μία βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης. Με εικόνες γεμάτες ζωντάνια και δύναμη, γλαφυρές, άλλοτε συγκινητικές και άλλοτε, σχεδόν, τρομακτικές, κάθε διήγημα είναι και μία ολοκληρωμένη ιστορία, με ήρωες  που πάλλονται από τα συναισθήματά τους, παρασύρονται από τη μοίρα τους, ενώ η φύση είναι πανταχού παρούσα καθώς περιγράφονται τα όρη, τα δάση, τα ρουμάνια, οι σπηλιές και είναι φορές-φορές τόση η δύναμη της αφήγησης που ενώ η ματιά του αναγνώστη τρέχει πάνω στις σελίδες του βιβλίου με αδημονία, στέκεσαι με προσοχή να δεις αν το πόδι σου ακουμπά στην άκρη του βράχου….

Η αφήγηση, πότε πρωτοπρόσωπη πότε σε τρίτο πρόσωπο, χρησιμοποιεί μίας μοναδικής ομορφιάς γλώσσα, παραδοσιακή, χαρακτηριστική, σχεδόν ξεχασμένη μα την ίδια στιγμή ρέουσα, φυσική, ανεμπόδιστη που λειτουργεί αντιστικτικά σε τούτο το λογοτεχνικό ταξίδι σ’ έναν κόσμο που παρότι μοιάζει τόσο μακρινός, σχεδόν παραμυθένιος, είναι, ωστόσο, παράδοξα οικείος.

Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος με το τελευταίο του έργο πραγματοποιεί ένα ταξίδι πολλαπλών διαδρομών όπου με διεισδυτικότητα και ευαισθησία καταπιάνεται με θέματα όπως η εσωτερική αναζήτηση της ταυτότητας, η αποδοχή του ότι το μέλλον ξεκινά από το παρελθόν (μας) και ότι η αναπόδραστη αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στο πεπρωμένο οδηγεί στην κατανόηση του κοινού μας παρονομαστή.  Κείμενα μπολιασμένα με νοσταλγία για έναν κόσμο που χάνεται, για όσα είναι βαθιά ριζωμένα στη μνήμη και για όσα αξίζει να μην αφήσουμε στη λήθη.

 

Ανδρέας Νικολακόπουλος

 

Στο διήγημα «Μαϊστρος» ένας έλληνας στρατιώτης μαγεύεται από έναν μυστικιστικό χορό κατά τη διάρκεια των μαχών πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Στο διήγημα «Αλησμονιά» ο Λουκάς τα βάζει με τη θάλασσα την αφροκυματούσα.

Στο διήγημα «Θάνατος στις καλαμποκιές», ο μικρός Κλεομένης, γιος του κυρίου Αγησίλαου, εξαφανίζεται.

Στο διήγημα «Ελάφια αγριεμένα», ένας πατέρας φέρνει τους παλιούς θεούς για να σώσει το γιο του.

Στο διήγημα «Προγονικό», το 1768 Έλληνες από τα χωριά της Σμύρνης, φθάνουν στην Αμερική αναζητώντας μία καλύτερη μοίρα.

Στο διήγημα «Λευκός Θάνατος», η ιστορία του Αρχοντή, ενός πανέμορφου λευκού αλόγου.

Στο διήγημα «Μάστιγα»,  ένας γιος αναζητά «τη βροντή του θεού της αμπέλου» για να σώσει τον πατέρα του.

Στο διήγημα «Μαυρονέρι της Στυγός», ο Κωνσταντάκης συμβουλεύεται μία γερόντισσα που του λέει ότι όπου υπάρχει λύση όπου υπάρχει δέση.

Στο διήγημα «Τρωγλοδύτης», ένας φοιτητής νομικής στο Λονδίνο τη δεκαετία του ’30 συμμετέχει στον ισπανικό εμφύλιο.

Στο διήγημα «Μία σύγχρονη ιστορία», η ομορφιά της μοναχοκόρης γίνεται και η κατάρα της.

Στο διήγημα «Ο Νικολής το σκιάχτρο», ένα χωριό σώζεται από μία γερμανική φάλαγγα ενώ κάποια μάτια κλείνουν ενώ ονειρεύονται το κίτρινο φόρεμα ενός κοριτσιού στην πλατεία.

Στο διήγημα «Ασημοκεντήστρα», ένα γεφύρι τοξωτό φέρνει κοντά έναν αρβανίτη πρωτομάστορα με μια υφάντρα στον Πάρνωνα, πού’χε στα μάτια άνοιξη κι ασπρόκρινα για χέρια.

Στο διήγημα «Πικρά χαμπέρια», μία γροσερία στην Αμερική θα μείνει με την ταμπέλα «Closed» γυρισμένη για καιρό.

Στο διήγημα «Θεός 92 μιλίων», μία εκδοχή της ιστορίας του Ήφαιστου, της Αφροδίτης και του Άρη.

Στο διήγημα «Του λύκου» μία αρχαία ιστορία αίματος πρέπει να συνεχιστεί.

Στο  διήγημα «Αποδοχή κληρονομιάς», τα Είκοσι τέσσερα πρελούδια για πιάνο του Σοστακόβιτς κάνουν παρέα σε μία ασπρόμαυρη φωτογραφία, δίπλα σ’ένα ξεκρέμαστο κάδρο του Γκεβάρα.

 

 

Ένα βιβλίο, δεκαέξι ανάσες, δουλεμένο στην κάθε λεπτομέρειά του με φαντασία  και ευαισθησία, με μία χρήση γλώσσας που χωρίς να ανήκει στο σήμερα, μοιάζει με όνειρο παλιό, οικεία και γνώριμη, που ακτινοβολεί γεμάτη ζεστασιά και μας καλεί, γυρνώντας μας με μία γλυκιά νοσταλγία σε περασμένες εποχές, τότε που σαν μικρά παιδιά ακούγαμε ιστορίες γουρλώνοντας τα μάτια, με υλικά ιδιαίτερα, πλούσια, γεμάτα υφές, μυρωδιές, χρώματα και αναμνήσεις,  με μία ποιητικότητα εντός του που διεγείρει το θυμικό του αναγνώστη. Ο  Ανδρέας Νικολακόπουλος με μία λογοτεχνική σύνεση, πλάθει τις ιστορίες του με λόγο και εικόνες,, με αναφορά σε ιστορικά γεγονότα άγνωστα στους πολλούς, με ήρωες που παραμένουν στη μνήμη μας ακόμη και αφότου κλείσουμε την τελευταία σελίδα του, με μία ομορφιά και μία χάρη, παραδίδοντας στον αναγνώστη ένα έργο που απευθύνει λόγο ουσιώδη στο σήμερα με το βλέμμα στραμμένο σε αλήθειες χωρίς αρχή ή τέλος,,  ίδιες και απαράλλαχτες με την ανθρώπινη φύση.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top