«Αυτό που δεν αλλάζει είναι τα εκκλησάκια στις άκρες του δρόμου»
Γράφει η Μαρία Λιάκου //
Γιάννης Νικολούδης «Από χώμα και κόκαλα», εκδ. Σκαρίφημα
Με το βιβλίο αυτό ο συγγραφέας κάνει την δεύτερη εμφάνιση του στα ελληνικά γράμματα. Η ιστορία του διαδραματίζεται στην Κρήτη.
Ο Μάνος τοποθετείται ως αναπληρωτής δάσκαλος σε ένα χωριό της Κρήτης. Εκεί γνωρίζει τον νεαρό Παύλο Αρχοντάκη. Με την εμφάνισή του στο χωριό οι ισορροπίες διαταράσσονται. Οι αλλαγές που συντελούνται είναι βίαιες και καταιγιστικές. Το κακό δεν αργεί να γίνει…
Απόσπασμα από το βιβλίο.
«[…] Το έβλεπα. Το ένιωθα, και Το έβλεπαν και αυτοί. Το έβλεπε ο καθένας στο πρόσωπο το δικό του και στο πρόσωπο του άλλου δεν ήμασταν παρά καθρέφτες του Κακού όλοι μας αλλά δεν μπορούσαμε παρά μονάχα να Το βλέπουμε, δεν μπορούσαμε παρά μονάχα να Το νιώθουμε και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να Το σταματήσουμε. […]»
Στο βιβλίο υπάρχει εμφανής μια μέθοδος αφήγησης. Έχει έντονο το αφηγηματικό μέρος αλλά περιλαμβάνει και αποσπάσματα από το τετράδιο του κεντρικού ήρωα. Αχνοφαίνεται στην γραφή και μια ποιητική διάσταση. Ένα συχνό flashback θυμίζει κινηματογραφικό σενάριο. Ο συγγραφέας επιλέγει στην αρχή των κεφαλαίων αφήγησης να μας γνωρίζει το πρόσωπο που αφηγείται.
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΑΡΧΟΝΤΑΚΗ (καθισμένη ακόμα στην πολυθρόνα, βλέμμα χαμένο κάπου μέσα στο σπίτι, οι κόμποι των δαχτύλων της λευκοί καθώς σφίγγει το κάλυμμα της πολυθρόνας)
Ο συγγραφέας με επιτυχία παρουσιάζει τα πορτραίτα των χαρακτήρων του. Παρ’ όλο που καταπιάνεται με ένα δύσκολο το θέμα όπως της καταπίεσης,-των εγκλημάτων, των αυτοκτονιών, της εφηβείας και των αντιλήψεων μιας κλειστής κοινωνίας εγείρει ερωτήματα στον αναγνώστη προς διαχείριση.
Οι δεσμοί των προσώπων σκιαγραφούνται με ενδιαφέρον. Η αποδοχή είναι ένα μεγάλο ζήτημα του βιβλίου. Οι προσωπικές μάχες και τα αδιέξοδα της προσωπικής ταυτότητας, η βία, η καταπίεση, η σεξουαλική ταυτότητα.
Μπορεί όλα σχεδόν τα θέματα να έχουν ειπωθεί στην Λογοτεχνία όμως κάθε φορά το ενδιαφέρον σε ένα νέο βιβλίο είναι πώς το παρουσιάζει ο συγγραφέας. Πώς χτίζει την πλοκή του, ποιες ανατροπές επιλέγει, ποια είναι τα πρόσωπα του. Ποιο ή ποια είναι τα θέματά του.
Προβληματίζεται από τα γεγονότα, τις καταστάσεις και από το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η διάβρωση του τόπου όχι μόνο από τα φυσικά φαινόμενα (σεισμός- καταιγίδες) αλλά και από την άναρχη «ανάπτυξη» βλέπε τουρισμός περιγράφονται με επιτυχία. Από τα θερμοκήπια και τις καλλιέργειες περνάμε στα ενοικιαζόμενα δωμάτια και στην έλευση των τουριστών.
Η γυναίκα επίσης έχει ενδιαφέρον στο κείμενο του Γιάννη Νικολαίδη που μέσα από τις σιωπές της έχει φωνή. Τα κρυμμένα συναισθήματα επίσης των ηρώων που αναδύουν τον χαρακτήρα τους και την προσωπικότητα που θα αναπτύξουν στην πορεία τους.
Το ζήτημα της αλλαγής και η διαχείρισή του είναι ένα άλλο σημαντικό σημείο του βιβλίου που κάνει τον αναγνώστη να αναρωτιέται για το πόσο έτοιμη είμαστε να την δεχτούμε ως χαρακτήρες και άτομα μιας σύγχρονης κοινωνίας.
Ο θάνατος και η «Λαϊκή λογοτεχνία του θανάτου» που αναφέρει ο συγγραφέας (σελ.105) διαμορφώνουν αντιλήψεις.
«…Αυτό που δεν αλλάζει είναι τα εκκλησάκια στις άκρες του δρόμου, οι λιλιπούτειοι ναοί με τα καντηλάκια και τις φωτογραφίες και τα λίγα λουλούδια, φρέσκα ή κιτρινισμένα. Θα ήθελα κάποτε να γυρίσω σε αυτό τον τόπο και να γράψω κάτι που θα αφορά τα εκκλησάκια αυτά.» (σελ.104)
Όσο σκοτεινό και αν φαίνεται το βιβλίο – ως προς την θεματική του κερδίζει τον αναγνώστη και η αίσθηση που του αφήνει δεν είναι της κλειδαρότρυπας αλλά της απεικόνισης μια κοινωνίας.
Στην αρχή με δυσκόλεψε μετά με συνεπήρε στην ανάγνωση του και στο τέλος με σπάραξε…
Γιάννης Νικολούδης
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γιάννης Νικολούδης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1987. Σπούδασε οικονομικά στο πανεπιστήμιο Πειραιώς. Διηγήματα του έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έχει συμμετάσχει με ιστορίες του σε ανθολογίες διηγήματος. Το “Άμοιρο παιδί” ήταν το πρώτο του βιβλίο και κυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Άραγε συνάντησε το Φυλλαράκι όσα ονειρεύτηκε;
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς // Στέλλα Τζίβα «Το Φυλλαράκι που ήθελε να ταξιδέψει», Εικονογράφηση: Κατερίνα Παϊσίου, Εκδόσεις Αρμός 2022, σελ.44 (Παιδικό-Χριστουγεννιάτικη ιστορία με θεατρική διασκευή και παρτιτούρες) Μια φορά κι ένα καιρό ένα Φυλλαράκι ήταν έτοιμο για το
Περισσότερα -
Ποίηση: Ξημερώνει ανοίγοντας το φερμουάρ του ουρανού
από τον Larry Cool // * Τὸ σῶμα εἶν’ ἕνα ὄνειρο, Ποὺ ὀνειρεύεται τὸν ἑαυτό του. Κοιμᾶται τὸ κορίτσι μου Γιὰ παλάμες ἔχει δύο φωλιές χελιδονιῶν Μ’ ἕνα πούπουλο, Τοῦ χαϊδεύω τὴν κλειτορίδα καὶ χύνει Στὴν πόρτα στέκει
Περισσότερα -
Ποίημα: “4.300 χρόνια”
Της Ελένης Μωυσιάδου-Δοξαστάκη// 4.300 χρόνια Βρέθηκε, λέει, στην Αίγυπτο, προσφάτως, είκοσι μέτρα κάτω από τη γη σε λάρνακα είκοσι πέντε τόνων, μούμια ανδρός πλουσίου, με φύλλα χρυσού καλυμμένη, βραχιόλι επί του στήθους, επίδεσμο στην κεφαλή,
Περισσότερα -
Ποίημα: “Ανθρωποθυσίες”
Γράφει ο Δημήτριος Καρπέτης // Ανθρωποθυσίες Στο φεγγάρι ξενυχτούν τα αδιέξοδα. Αναταράξεις έντονες στα μέρη που αφήσαμε τις μέρες μας. Στο φως των κατοίκων της πόλης συνεχίζει να καρποφορεί το χάος. Οι προσδοκίες
Περισσότερα -
Τέσσερα ποιήματα
Της Δήμητρας Γερογιάννη // * 1. είδα σήμερα στον δρόμο ένα νεκρό πουλί κατάφερα να μην κλείσω τα μάτια μου περιμένω έναν κόκκινο ελέφαντα να καταπιεί τη θλίψη μου κάποτε θα συναρμολογήσω τις εικόνες θα βρω τα
Περισσότερα -
Γνωρίζουμε την κοινωνία;
Του Νίκου Τσούλια // Όταν βρέθηκα για πρώτη και τελευταία φορά ως υποψήφιος βουλευτής στις εθνικές εκλογές του 2003, διαπίστωσα μια φοβερή αλήθεια. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας, που νόμιζα ότι το ήξερα, ήταν ουσιαστικά
Περισσότερα -
Ποίημα: “Αθήνα”
Γράφει ο Μάνος Μαυρομουστακάκης // * Α θ ή ν α Όμορφη πόλη. Πλαγιάζω στο πλάι σου Ξυπνώ στα σεντόνια σου, τα μουσκεμένα από Θεούς που πάνω τους ωρίμασαν τη νιότη τους. Στην κλίνη τη
Περισσότερα
