Συλλογικό: «αντήχηση στο πηγάδι»
Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *
Συλλογικό (Φωτεινή Βασιλοπούλου-Αλεξάνδρα Βερύκοκου-Άντζελα Γεωργοτά-Αναστασία Γκίτση-Άννα Γρίβα-Γιώργος Δελιόπουλος-Διώνη Δημητριάδου-Ευσταθία Δήμου-Ειρήνη Μαργαρίτη-Δημήτρης Παπακωνσταντίνου-Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου), «αντήχηση στο πηγάδι», εκδόσεις Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2022, σελ. 18
Διαβάζουμε στον διαδικτυακό τόπο των εκδόσεων Ρώμη:
«Αν βρισκόσαστε έντεκα άνθρωποι εγκλωβισμένοι στον πάτο ενός πηγαδιού, πώς θα βγαίνατε έξω; Προφανώς, θα σκαρφαλώνατε ο ένας πάνω στον άλλον και φτιάχνοντας μια ανθρώπινη σκάλα, θα δραπετεύατε. Αυτό συνέβη και μ’ εμάς, έντεκα ποιητές και ποιήτριες του περιοδικού καρυοθραύστις, τον Φλεβάρη του 2021, εν μέσω πανδημίας, καραντίνας και λοιπών περιοριστικών μέτρων. Δημιουργήσαμε μια σκάλα από στίχους και δραπετεύσαμε από την υποχρεωτική μας απομόνωση, γράφοντας όλοι μαζί, εξ αποστάσεως, το συλλογικό ποίημα αντήχηση στο πηγάδι. […]»
Τολμηρό το εγχείρημα και με συναρπάζει προτού καν το ανοίξω, το διαβάσω, το μελετήσω.
Δηλώνω αναφανδόν υπέρ παρομοίων πρωτοβουλιών, έτσι για να σπάσουμε επιτέλους το καβούκι του ναρκισσιστικού απομονωτισμού μας και να επικοινωνήσουμε…
Στο προκείμενο τώρα: στο πλατωνικό-σωκρατικό «σπήλαιο των ιδεών» παραπέμπουν οι κοινές προγραμματικές δηλώσεις αυτών των έντεκα συνδημιουργικών ποιητών/ποιητριών.
Ως όνειρο όμως (εφιάλτης μάλλον) η αναρρίχηση από το βάθος ενός σκοτεινού μουχλιασμένου πηγαδιού προς το Φως είναι μάλλον αρχετυπική ανάγκη της Πανανθρώπινης Συλλογικής Ψυχής να αναχθεί πάλι σε υψίσυχνα πεδία, ένθα πόνος, πόθος, σπαραγμός ουκ έστιν έτι, μόνον η απόλυτη πλήρωσις τού υπαρξιακού Κενού που βιώνουμε εδώ εκόντες/άκοντες.
Διαβάζω ευρηματικούς στίχους, αινιγματικούς, κρυπτικούς ενίοτε. Απόλυτα μετανεωτερικό το εγχείρημα. Μπορεί και πάλι όχι. Ενδέχεται να δηλώνει απλώς τη νοσταλγία μας για την παράδοση, την παραδείσια τάξη, που καμία ανθρώπινη αταξία δεν δύναται να διασαλεύσει.
Δεν ξέρουμε ποιος/ποια έγραψε τι. Λένε στο «Υστερόγραφο»:
«Ήταν μαγικό να βλέπεις στίχους άλλων να ξεπηδούν από τη λευκή οθόνη τού υπολογιστή σου, να σβήνονται και να ξαναγράφονται. Ξέραμε ότι κάποιος άλλος, χιλιόμετρα μακριά, συνέχιζε τη δική μας ποιητική σκέψη ή μας έδινε το έναυσμα να γράψουμε τον επόμενο στίχο. Καθώς προχωρούσε η συγγραφή, οι στίχοι τού καθενός και της καθεμιάς άρχισαν να συνομιλούν και να συμπλέκονται, έτσι ώστε στο τέλος το ποίημα απέκτησε συνοχή και αυτοτέλεια, συναιρώντας – αλλά όχι εξαλείφοντας – τις διαφορετικές ποιητικές μας φωνές» (σσ. 13-14).
Πολυφωνικό τραγούδι το αποτέλεσμα, πολυεπίπεδο, απρόσμενα εκφραστικό, πολύχρωμο, ιριδίζον, σαγηνευτικό, συνεκτικό, σαν σημαδούρα στον Ατλαντικό πάνω από τον βυθισμένο «Τιτανικό» τής παγκοσμίως απαξιωμένης Ποιήσεως.
Όμως κάτι καινούργιο αναδύεται, κάτι παλαιό, παραδοσιακό κινείται και μάχεται για τα πανάρχαια δικαιώματά του.
Και μόνη η επικοινωνία είναι το πρώτο αντίδοτο. Αντιπεζολογικός ορός, εμβόλιο πανάκεια κατά παντός… ανευθύνου.
Δηλώνω γοητευμένος με το αποτέλεσμα. Αναζητείστε το, αλλά μην τους/τις καταζητήσετε!!!
Είμαι εθελοντής σε κάθε ανάλογη προσπάθεια.
* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Ημέρες καλοσύνης
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη: “Ημέρες καλοσύνης”, εκδόσεις Πόλις Πιάνουμε απ’ τα μαλλιά την ευκαιρία, δίνουμε πήδους από ακτές, προσγειωνόμαστε – συχνά – σε μια σχεδία μένουμε να χαζεύουμε τους άλλους να διασχίζουν το νερό πάνω
Περισσότερα -
Ποίηση: “Ως θλίψη”
Του Μάνου Μαυρομουστακάκη // * Ως θλίψη Έμαθα να μην ζητώ. Έτσι οι απογοητεύσεις μου έμοιαζαν φύλλα πλατάνου στο ποτάμι των ποδιών μου. Έτσι ποτέ, κανέναν δεν έψεξα για τις πληγές μου. Μόνος επιχαίρω
Περισσότερα -
Έως την κάθαρση
Γράφει η Γιούλη Τσακάλου // Ζοέλ Λοπινό «Η χρυσαλλίδα», εκδ. Καστανιώτη Όταν διαβάζεις τη Ζοέλ Λοπινό, εισχωρείς σ’ έναν κόσμο τόσο γλαφυρό που κάθε φορά κινητοποιούνται όλες σου οι αισθήσεις. Οι μυρωδιές, οι εικόνες και οι ήχοι σε
Περισσότερα -
Διήγημα: “Μοναξιά”
Της Ευδοκίας Τάλια // * Μικρό παράθυρο, σχεδόν φεγγίτης. «Αμαλία… Αμαλία…» Ποιος φωνάζει τη γιαγιά μου; «Αμαλία..», η φωνή επιμένει. Ανοίγω το παράθυρο. Ένας ηλικιωμένος κύριος από το απέναντι δώμα βηματίζει πάνω κάτω, ρίχνοντας ματιές προς τα εδώ.
Περισσότερα -
Tρία μικροδιηγήματα
Του Βασίλη Γεργατσούλη // * Οι ένοικοι του πάνω ορόφου Τον τελευταίο καιρό οι ένοικοι του πάνω ορόφου κάνουν τρομερή φασαρία. Τα μεσάνυχτα σέρνουν έπιπλα και τραβούν αλυσίδες. Σήμερα δεν άντεξα, ανέβηκα όρθιος πάνω στο
Περισσότερα -
Μετάφραση: Μικρές ιστορίες του Luis Mateo Díez
Ανθολόγηση, Μετάφραση: Ολυμπία Θεοδοσίου // * Το γράμμα, Luis Mateo Díez. Κάθε πρωί φτάνω στο γραφείο, κάθομαι, ανάβω την λάμπα, ανοίγω τους φακέλους και πριν ξεκινήσω την καθημερινή μου εργασία, γράφω μία γραμμή στο μακροσκελές
Περισσότερα -
Διήγημα: «Και τι θα έκανες, για πες μου…»
Της Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη // * “Θα γύριζα τους λεπτοδείκτες πίσω, πριν τον γνωρίσω. Θα ήμουν πάλι εγώ. Εγώ κι ο εαυτός μου. Κανένας άλλος. Δε θα πονούσα.” “Όλες οι ιστορίες του κόσμου, έτσι ακριβώς αρχίζουν. Με το
Περισσότερα
