«Δεν ξενιτεύτηκα εγώ. Εσείς με δέσατε πάνω σε κατάρτι κι αδειάσατε τη θάλασσα.»

Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος //

“Ανθολογία Βορειοηπειρώτικης ποίησης”, επιμέλεια: Πέτρος Τσερκέζης, εκδόσεις 24 γράμματα

Φύγαμε όταν έπρεπε να μείνουμε εδώ. Και μοιάζει η ψυχή μ’ ένα τεράστιο στοιχειό που ξέμεινε στα βράχια μιας ερήμου.

Ξεκινώ την αναφορά μου με στίχους του καλού ποιητή, Κώστα Νούσια και συνάμα απέναντι στην πρόκληση να διαβάζω σε βάθος και να κατανοήσω και να εντάξω στις γνώσεις μου το ύφος, την επιδεξιότητα χρήσης της πλούσιας γλώσσας μας, από μια ομάδα δημιουργών σε μια ανθολογία σύγχρονης Βορειοηπειρωτικής ποίησης, και ταυτόχρονα να ζήσω τη συναισθηματική φόρτιση που υπέθετα και δεν λάθεψα, πως θα έκρυβαν οι στίχοι όλων των συμμετεχόντων στην όμορφη συλλογή.

Και τούτο γιατί, δεν ήθελα να μείνω με το δέντρο στον πεζόδρομο. Κυρία Ελένη Ντούξη. Θα απλώσω τα χέρια στα εφηβικά κλαδιά και τυλιγμένος, όπως κι εσείς, τυλιγμένη γύρω από το δέρμα του θα επεκταθώ στο χώμα.

Το πάθος έκφρασης και η λογοτεχνική ποιότητα των ποιημάτων όσο κι από την ποιητική δυναμική που ως ανάγκη για ελεύθερη βούληση και ελεύθερο λόγο βγαίνει στο φως όλη την καταπιεσμένη πνευματικότητα των ποιητών, εξ αιτίας μιας μοίρας που τους έθεσε απέναντι σε ένα απομονωτικό κι αυταρχικό δυνάστη κράτος.

Και γράφει ο Γιάννης Γέρος: Μόλις πέρασα τα συρματοπλέγματα, την πρώτη δουλειά που έκανα, ήταν να βγάλω τα αγκάθια.

Όλοι ως επί το πλείστον -θεωρητικά τουλάχιστον- γνωρίζουμε τι σημαίνουν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ζήσαμε ευτυχώς για 7 μόνο χρόνια τη χούντα στην Ελλάδα… αλλά είναι διαφορετικό κι εξ ίσου πιο σκληρό στην πράξη να είσαι έλληνας στην ψυχή και στην καρδιά και να ζήσεις την κόλαση του Χότζα σε μια Αλβανία που ήταν ένα φεουδαρχικό κατάλοιπο της οθωμανικής κατοχής.

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος γράφει: Τον αγαπητό μας εχθρό/ κι αντίπαλο/ και σκουλήκι/ κηδεύομεν σήμερον.

Ένα απόλυτα στυγνό και απάνθρωπο καθεστώς του Χότζα, τόσο πολύ που μέχρι και προστάτης ηγέτης της Σοβιετικής Ενώσεως, εκείνη τη χρονική περίοδο, Νικίτα Χρουστσόφ, αγανάκτησε από την άδικη συμπεριφορά του απέναντι στο ελληνικό στοιχείο και ζήτησε από τον Ενβέρ Χότζα να σεβασθεί το “Πρωτόκολλο της Κέρκυρας” και να παραχωρήσει αυτονομία στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες. Η άρνηση του Χότζα οδήγησε σε βαθιά ρήξη τη χώρα του με τη Σοβιετική Ένωση και την συνέχιση του διωγμού των Ελλήνων..

Και η εσωτερική φωνή του Γιώργου Γκοτζιά λέει: Να ριζώσω τους χωμάτινους αρμούς/ των κάστρων/ βλέποντας τις νέες μέρες.

Το Ελληνικό στοιχείο της Βορείου Ηπείρου εξορίστηκε και φυλακίστηκε. Τους στερήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους στερήθηκε η Ορθόδοξη Πίστη, η εκμάθηση της γλώσσας των προγόνων τους.

Όχι όμως και η ελληνική ψυχή που ορθωνόταν κι αντιστεκόταν παλεύοντας τον πολιτικό εθνικό φανατισμό, στοιχεία που αντιτίθενται στις βάσεις της ηθικής, αποτελώντας αποκλειστικά διαστροφή του γνήσιου πατριωτικού συναισθήματος.

Η γήινη φωνή του Βαγγέλη Ζαφειράτη μας θυμίζει: Σπίτια πετρόχτιστα, πέτρες ραγισμένες. Σπίτια πικραμένα που κλαψουρίζουν στα χέρια των ανέμων.

Η προπαγάνδα και η εχθρότητα των αντιπάλων μας πάντα ενώνει του Έλληνες και ο μοναδικός τρόπος που είναι εφικτός είναι η αντίσταση σε όποια της μορφή, ακόμη και μέσα από την τέχνη, που συχνά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα φοβούνται έναν στίχο, εκείνον που μπορεί να γίνει σημαία και να εγείρει αντιδράσεις.

Ο Πέτρος Κούρτης λέει για την ποίηση: Όχι/ Δεν είναι η ποίηση κλεφτοφάναρο/ Ήλιος κι Αυγερινός είναι/ Σειρήνα και Δαμόκλεια σπάθη…

Όπως και ο λόγος των 26 ποιητών σε αυτή την ανθολογία που όχι μόνο δεν φιμώθηκε, αλλά αντιστέκεται σθεναρά και προβάλλει μέσα από την πλούσια κληρονομιά της γλώσσας μας το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής -κι όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, αποτελεί ακόμα ένα έργο απολογίας, ένα δείγμα της πνευματικής ταυτότητας, με έντονη χροιά υπαρξιακής αγωνίας λεβεντιάς και αντίστασης της ιδιαίτερης πατρίδας μας, της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας της Αλβανίας.

Φέρνει κοντά στον αναγνώστη μια άλλη, σχεδόν άγνωστη Ελλάδα, εκτός των συνόρων της, που δεν λυτρώθηκε ποτέ από τους εφιάλτες. Παραμένει, ωστόσο, όμορφη λεβεντομάνα, αθάνατη, Ομηρική.

Η Ειρήνη Ράφτη Ανδρούτσου λέει σε έναν στίχο της: Ελλάδα ψιθυρίζαμε/ και σπάραζε η καρδιά μας/ όνειρο άπιαστο έμοιαζε/ η αγκαλιά της μάνας.

Αυτό είναι το όπλο του ποιητή να υμνεί τη ζωή, να βγάζει στο φως την αλήθεια, να σβήνει τα σκοτάδια της κόλασης, να ρίχνει φως στα δεινά, να φωνάζει πόση αξία έχουν οι αρετές: Ελευθερία, Αυτονομία. Περηφάνια. Ευγνωμοσύνη. Έννοιες που ξεπηδούν μέσα από τις λέξεις, ακόμα κι από τις πιο μικρές που έχουν όμως μεγάλη σημασία και μας θυμίζουν τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη.

Γράφω, γιατί η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.

Κι αν την τελευταία λέξη δεν την έχει ούτε ο θάνατος, τότε κανένας Χότζα, καμιά πολιτική σκοπιμότητα, κανένα σκοτεινό γεωπολιτικό συμφέρον, κανένας διωγμός, καμιά κατάλυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορούν να σβήσουν την μνήμη, να αλλοτριώσουν την εθνική συνείδηση, να σβήσουν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης.

Κι έρχεται ένας στίχος του Φώτου Ν. Κυριαζάτη – Λαζατινός να θυμίσει πως σε χώρα φυλακή γράφτηκαν τα ποιήματα: Τότε για πάντοτε ή θα λυτρωθείς ή μαύρη σκιά ως τον τάφο σου το χρέος.

Είμαστε Έλληνες κι έχουμε μάθει να ζούμε ελεύθεροι, έτσι που κανένας βοριάς δεν είναι ικανός να σπάσει τον καρπό από τη ρίζα του όταν ο ποιητής υμνεί την αλήθεια.

Κι ετούτο επιβεβαιώνει με ένα στίχο της η Μιρέλλα Καλαντζή: Αποκτήσαμε τη λευτεριά. Έτσι μάθαμε και τη νοθεία. Θέλαμε να ζήσουμε ελεύθεροι.

Για τον ποιητή, ποτέ δεν λιγοστεύουν οι προγονικές λέξεις, γίνονται κύματα ορμητικά να ταξιδέψουν τις μνήμες που όμοιες σαν αίμα κουβαλούν στα κύτταρα τους. Λέξεις αρχέγονες για τη ζωή, την πατρίδα, την ελευθερία, τον έρωτα και το θάνατο. Λέξεις που μεγαλώνουνε ιδίως εκεί. Στην ξενιτιά…

Εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά μου. Κι ο πόνος έγινε ατελείωτη κορδέλα για να φτάσει κοντά σου. Ζω εδώ, με το νου μου να γυροφέρνει εκεί, λέει με παράπονο ο Αιμίλιος Πάντος

Λόγος έντιμος, εξομολογητικός που με δύναμη ψυχής γκρεμίζει σιωπές και φανερώνει αλήθειες της πραγματικότητας.

Απόδειξη ετούτη η τρίτη κατά σειρά ανθολογία.

Ένας καλαίσθητος τόμος από τις εκδόσεις 24 γράμματα που μόλις κυκλοφόρησε κι εμπεριέχει ένα σύνολο γλωσσικής δομής που συνθέτει ένα προσωπικά ολοκληρωμένο ύφος της βορειοηπειρωτικής ποίησης. Ο εμπεριστατωμένος πρόλογος του Πέτρου Τσερκέζη κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει στην επέκταση του διδακτορική διατριβή, όσο και η επιμέλεια του έργου δίνουν ακόμη περισσότερη αίγλη στην ανθολογία καθώς πρόκειται για ένα συλλογικό έργο από 26 διακεκριμένες βορειοηπειρωτικές φωνές που έχουν βιώσει στο πετσί τους το βαρύ τίμημα της αλύτρωτης πατρίδας.

Ο Αριστείδης Κυρούσης έρχεται να συμπληρώσει: Να το μικρό τετράγωνο που η μοίρα μ’ έχει κλείσει. Σαν σε παγίδα που έστησαν την νύχτα κάποιοι εχθροί μου.

Γι’ αυτό και η ποίηση όλων ανεξαιρέτως των ποιητών είναι έμπλεη ορμητικών συναισθημάτων. Είναι η ποίηση που κρύβει τη δυναμική της στην αλήθεια των γεγονότων, γι’ αυτό κι αγγίζει τις καρδιές και την πνευματικότητα των αναγνωστών.

Βασίλης Κληρονόμος με το λεπτό συναίσθημα Μας λέει: Μες το σκοτάδι έψαχνα να βρω λυχνάρι και χέρια Ερινυών συναντούσα.

Λόγος που δημιουργεί εικόνες από βιώματα προσωπικά, λες βγαλμένα απ’ την μυθολογία.

Στα μάτια να πλέουν ομορφιές. Η πατρίδα τα δικά μας ηλιογέννητα. Ψιθυρίζει ο Θωμάς Θύμιος.

Και να του απαντήσει ο Κωνσταντίνος Καλύμνιος: Πως πλήθηναν τόσο ξαφνικά τα σημεία των Πελασγών στις εξώπορτές μας.

Και τρίτος στην παρέα ο Σπύρος Λάγιος: Είναι τόσο απέραντη η σιωπή, που ακούω καθαρά τον στεναγμό των Σαράντα Αγίων.

Ποίηση που αφυπνίζει συνειδήσεις για τους αλύτρωτους τόπους και φέρνει πίκρα και δάκρια για τα δεινά που βίωσαν εκείνοι που τίμησαν με την ψυχή τους τα άγια χώματα της πατρίδας τους μέσα από διώξεις, στρατόπεδα εξορίας και φυλακίσεις.

Μηνάς θ. Λέκκας με ατόφιο λόγο λέει: Το Νίκο εγώ θυμήθηκα, τον Τάκη, τον Μιχάλη. Όλους με τη σειρά. Κι όλους τους εύρηκα ξανά. ένα δε βρήκα πάλι. Την παιδική χαρά.

Και ο Θεοδόσης Μάντζαρης απαντά: Λευκό μαντήλι ανέμισες στου Απρίλη χοροστάσι. Αχ, Πωγωνίσια άνοιξη, άνθισε όλη η πλάση.

Πέτρος Τσερκέζης

Διάβασα και ξαναδιάβασα το βιβλίο και κάθε φορά το ενδιαφέρον μου έμενε αστείρευτο να επαναλάβω. Πως να γράψεις για μια σημαντική μορφή λόγου αν δεν έχεις πρώτιστα εντρυφήσει σε βάθος τον πνευματικό ταγό των ποιητών;. Και πώς να μιλήσω, να αναλύσω για τον καθένα χωριστά μια άποψη ολοκληρωμένη; Θα χρειαζόταν άλλος ένας τόμος με αναφορές στη δημιουργική τους δεινότητα.

Ωστόσο, η γενική άποψη που αποκόμισα στο σύνολο των ποιημάτων αγγίζει ένα ποσοστό επιτυχίας που πλησιάζει το 100% θα μιλήσω με μια συνεκτική προσέγγιση για τη δυναμική όλων σαν να έχουν γραφτεί όλα τα ποιήματα από μία πένα, η οποία καθιστά την διαφορετικότητα ύφους σε ένα ολοκληρωμένα άρτιο έργο

Όμορφες βουνοκορφές/ σαν θεικές ζωγραφιές/ χάνομαι στις ρεματιές/ πίνω σε δροσερές πηγές, μας τραγουδάει η Ντίνα Μήλο.

Η Ελληνική ποίηση από την αρχαιότητα υπήρξε μια ύψιστη μορφή δημιουργίας που άγγιξε σε μέγιστο βαθμό την τελειότητα. Αυτό οφείλεται στο βασικό χαρακτηριστικό της διαρκούς πρωτοτυπίας των δημιουργών της, αλλά και στα χαρακτηριστικά αποτύπωσης των υψηλών ιδανικών και των ευγενών συναισθημάτων που απορρέουν από τον ποιητικό λόγο, καθώς όσα καταγράφονται σε αυτήν είναι λόγια ψυχής. Η άποψη του Αριστοτέλη είναι, πως η ποίηση εκφράζει το οικουμενικό, ενώ η ιστορία μόνο το μερικό.

Δεν ξενιτεύτηκα εγώ. Εσείς με δέσατε πάνω σε κατάρτι κι αδειάσατε τη θάλασσα. Μας λέει η γνήσια λυρική φωνή του Βασίλη Κ. Παππά.

Γι’ αυτό δεν γίνεται τίποτα τυχαία στην ποίηση όσο αυθόρμητα ή παρορμητικά απλώνεται στο χαρτί. Η ποίηση λειτουργούσε και εξακολουθεί να υφίσταται ως η κορωνίδα της παιδείας τόσο των αρχαίων όσο και των σύγχρονων Ελλήνων, αντανακλώντας συνάμα το κλασικό ελληνικό πνεύμα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο Ιωάννης Ράφτης έρχεται με τον θετικό του λόγο να μας πει: Πως σκορπίσαμε έτσι θεέ μου, στις πόλεις και στα κράτη του κόσμου, αναζητώντας λίγη ελευθερία, λίγο ψωμί, λίγη αξιοπρέπεια.

Και οι 26 συμμετέχοντες μέσω της ποίησης έχουν το χάρισμα της άμεσης επικοινωνίας με τη θεία πηγή της έμπνευσης που γίνεται φανερή όχι με τη διάνοια αλλά με τη μέθη, τον ενθουσιασμό που καρπώνεται σε λόγο, ρυθμό και ύφος.

Ο στοχαστικός Αριστοτέλης Σπύρου μας λέει: Με τις μπότες σκισμένες βαίνουμε μπρος, προς έναν αόριστο προορισμό, μασώντας το εμβατήριο του απολεσθέντος θριάμβου.

Και ο εξαίρετος Θωμάς Στεριόπουλος θα συμπληρώσει: Ξοδέψαμε τα καλύτερα μας χρόνια σκάβοντας με τα νύχια μας θεμέλια.

Η ανθολογία, αρμενίζει μέσα στις αλήθειες όλων σας ανεξαιρέτως, δίνοντας ταυτόχρονα μια αμφιταλαντευόμενη εικόνα που από τη μία πλευρά μας μαγνητίζει και αφυπνίζει το (το θυμοειδές), και από την άλλη παρουσιάζεται ως απαύγασμα της θείας μανίας που δημιουργεί έργα εμπνευσμένα από την πραγματικότητα μέσα από την ομορφιά και τη δεινότητα του λόγου.

Ο Δημήτρης Τσάγκας λέει σε έναν στίχο του: Βλέπω ίχνη που ακόμα, βγάζουν φλόγες και καπνό, και είναι βαμμένα με αίμα. Βλέπω ίχνη που το ανάστημα ζωής σηκώνουν πιο ψηλά καθημερινά

Από την αρχαιότητα οι ποιητές συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους σοφούς. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει και στις μέρες μας, καθώς η πολύπαθη ποίηση άγεται και φέρεται σήμερα δίχως ενσυναίσθηση της σοβαρότητας που επιβάλλεται να την αντιμετωπίζουμε.

Σε αυτό το συλλογικό βιβλίο, όσοι θα έχετε την τύχη να το διαβάσετε, θα ξεχωρίσετε δίχως δυσκολία πως στον λόγο απόδοσης όλων διαφαίνεται, η αφοσίωση, η σοβαρότητα και ο σεβασμός απέναντι σε μία υψηλή τέχνη όπως είναι η ποίηση.

Τούτη η άποψη τεκμηριώνεται από την ποιότητα και την τεχνική που αντιμετωπίζουν στην προσωπική τους εκφορά με νοητική και συναισθηματική λειτουργία και με μια κριτική σκέψη κατά την οποία έχουν αξιολογήσει την αξιοπιστία των γεγονότων και των πληροφοριών όπως την έχουν βιωματικά αντιμετωπίσει.

Όπως και ο Δημήτρης Κοκαβέσης: Ακτίνες όνειρα, στα στήθη σου, ξεσπούν Χιμάρα.

Όλοι ανεξαιρέτως ποιήτριες και ποιητές έχουν καταθέσει σε αυτή, την 3η ανθολογία ένα ακόμη σημαντικό έργο στη ζωή τους. Ακρίτες του πονεμένου ελληνισμού, μεγαλωμένοι κάτω από αντίξοες συνθήκες βιοτικές και πολιτικές καταφέρατε όχι απλά να επιβιώσετε, αλλά να σταθείτε σοβαροί αρωγοί στο σύγχρονο ποιητικό σας αποτέλεσμα.

Στα κείμενα σας διαφαίνεται ξεκάθαρα η ακάματη αναζήτηση τόσο στα αισθητικά προβλήματα όσο και στα ιδεολογικά περιεχόμενα τους. Εμφανής η νεωτεριστική σας κατεύθυνση μέσα από τις εμπειρίες που βιώσατε και προβάλλετε με ασίγαστη επιμέλεια για την καλλιέργεια της τέλειας και άψογης μορφής του λόγου.

Δημιουργοί με βαθιά συνείδηση της ποιητικής εκφοράς, αφήνουν δείγματα μιας μεγάλης ποιητικής ψυχής και διανοητικής ικανότητας.

Παλαιότερα σε μια αναφορά μου για τον καλό φίλο, Κώστα Νούσια, στο βιβλίο του «Η τριλογία της πατρίδας μου» είχα πει κάτι, που τελικά δεν ήταν αποκλειστικά δικό του, όπως τώρα αποδεικνύεται, αλλά άποψη τελικά που ανήκει σε όλους σας ένα κομμάτι της, καθώς καταφέρνετε με το έργο σας να περισώσετε μέσα από τη λαίλαπα των πολιτικών γεγονότων, την ελληνικότητα και να παράξετε ένα έργο άξιο κι αντίστοιχο της μοναδικής ελληνικής συνείδησης σας.

Η ποίηση σε ετούτη τη συλλογή διακρίνεται από τις άσβεστες μνήμες για το πηγαίο αίσθημα πατριωτισμού εκφρασμένο κάθε φορά από το πλάτος μιας πολυμορφικής θεματικής που έχει άμεση σχέση με τους κοινωνικούς κι απελευθερωτικούς αγώνες. Ζητήματα που απασχολούν όλους μας κι αγωνιζόμαστε στη ζωή μας να τα αποκτήσουμε με το εμβληματικό σύνθημα της Γαλλικής Δημοκρατίας

Liberté, Égalité, Fraternité

Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα

Μα δεν είναι μόνον αυτό το επικό στοιχείο που εδρεύει στην ανθολογία, υπάρχουν και οι βασικοί πυλώνες της ποίησης, όπως είναι η απαράμιλλη ζωή, που εμπερικλείει τον έρωτα, την αγάπη, τον θάνατο.

Μέσα από την γλαφυρότητα ή άλλοτε με το ρεαλιστικό ύφος φανερώνετε με πλήρη ευαισθησία πικρά γεγονότα που έχουν σημαδέψει γενιές Ελλήνων κι έχουν γίνει θρύλοι και παιάνες για ανθρώπους που τα έζησαν.

Και ως επίλογο επέλεξα τους στίχους του Πέτρου Τσερκέζη: Όπου και αν την αγγίξεις πονάει η ψυχή της. Αυτό ο ακρωτηριασμένος τόπος, προκρούστεια κλίνη.

Τιμή, λοιπόν σε εσάς ποιητές που δεν ξεχνάτε προγόνους και αγώνες και με τον ποιητικό σας οίστρο κρατάτε ζωντανές μαρτυρίες, ώστε να αφυπνίζονται οι επερχόμενες γενεές.

Επικός λυρισμός για τη Ρωμιοσύνη. Μνήμες αποτυπωμένες με μια κομψότητα που υποδηλώνει μαστοριά και ευαισθησία μιας ποιητικά ιστορικής έκφρασης όπου αποδίδεται γλαφυρά η μαρτυρία αληθινών αγώνων και ο πόνος ψυχής ανθρώπων που τους βίωσαν.

Ο λόγος σας οιωνεί νομή ως τελικό αποτέλεσμα τη νίκη, φέρνοντας στη σκέψη και στα χείλη μας πάλι την λαική ποίηση για την αποτίναξη του ζυγού.

“Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρίζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικιά μας θα ’ναι”.

Συγχαρητήρια σε όλους σας και σας ευχαριστώ πολύ που με κάνατε μέσω της ποίησης σας κοινωνώ στις προσωπικές σας ιστορίες. Στην ιστορία της Βορείου Ηπείρου, και στην ευαισθησία που διέπει τις υπάρξεις σας.

Ως επίλογο παραθέτω σκέψεις που το ανθρώπινο κύρος των ποιητών και η ποιητική τους υπόσταση ενέπνευσαν.

Διττή, κι αμετάβλητη αλήθεια…

Σημάδι στη σάρκα, το κάθε ποίημα…

Σημάδια, π’ ανοίγουν δρόμους, κι ένας αληθινός ποιητής ακολουθεί

στην ευφρόσυνη θλίψη της πνευματικής του δημιουργίας…

Δρόμοι που φωτίζουν τα σκοτάδια της ψυχής του…

Και δεν ντρέπεται να κλάψει για τον Άλλον…

Να μιλήσει με τρελούς…

Να γίνεται δημιουργός του πεπρωμένου…

Να μπορεί να αισθάνεται τη βροχή -κι όχι απλά να βρέχεται…

Να κάνει τέλεια την κάθε στιγμή…

Να δίνει νόημα και ουσία στη ζωή…

Μ’ ένα χαμόγελο μεγαλόψυχο ν’ αλλάζει τους ανθρώπους…

Να ευγνωμονεί τη ζωή για όσα του χαρίζει…

Να φοβάται τη σιωπή μόνο όταν αυτή γίνεται εκκωφαντική…

Να πηγαίνει για ύπνο με ένα όνειρο και να ξυπνάει με ένα σκοπό

με μια ελπίδα, με αγάπη…

Να λειώνει μέσα στη τρυφερότητα των λέξεων…

Από ατελείωτη ευαισθησία, κάθε στιγμή…

Να αφουγκράζεται τα μικρά, που τελικά, είναι τα μεγαλειώδη…

Να κρεμιέται κάθε μέρα από τα θαύματα που παραμονεύουν

γύρω του, μέσα του… παντού…

Να βυθίζεται μέσ’ τα σκοτάδια του αίματός…

στη σκοτεινή του προσπάθεια… στην ουσία της δημιουργίας…

Ν’ αφήνει στο χαρτί μέσα απ’ τα παγωμένα του δάχτυλα

χνάρια από τον δικό εαυτό…

Να υπηρετεί με πάθος… Τον μεγάλο, άφθαρτο νου των αιώνων…

Την Ποίηση…..