Fractal

Το θέατρο δεν συμπαθεί τις εκεχειρίες

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Σημείωμα για το θεατρικό έργο «Αναμονή» της Κατερίνας Λουκίδου από τις εκδόσεις Βακχικόν

 

Η μικρή σημείωση στις πρώτες σελίδες της έκδοσης του Βακχικόν παραχωρεί τα κλειδιά στον αναγνώστη. Μια αληθινή ιστορία, μια από εκείνες τις λησμονημένες υποθέσεις που απασχόλησαν την κοινή γνώμη, στέκει σήμερα η αφορμή για την Αναμονή της Κατερίνας Λουκίδου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Η σημείωση στις πρώτες σελίδες αναφέρει. «Στην μνήμη της Γκαϊανέ Καζαρτζιάν, αδήλωτης αποκλειστικής νοσοκόμας, που στις 29 Ιουνίου του 2019 σκοτώθηκε πηδώντας κυνηγημένη από το παράθυρο του πρώτου ορόφου της Β’Παθολογικής του Νοσοκομείου Νίκαιας». Μια είδηση κρυμμένη κάτω από τα στρώματα των ανεξάντλητων πληροφοριών που συνωστίζονται μες στην καθημερινή, ανθρώπινη περιπέτεια. Πρόσωπα που μονοπώλησαν για ένα μονάχα δελτίο ειδήσεων  την ζωή μας και έπειτα απέμειναν απλές καταγραφές στα ημερήσια συμβάντα. Σήμερα κανείς δεν θυμάται την Γκαϊανέ, κανείς έξω από την Κατερίνα Λουκίδου που δανείζεται από την ζωή που ξεθυμαίνει και πάλι φουσκώνει σαν παλίρροια εκεί έξω. Γεννημένη το 1976 στην Γερμανία η συγγραφέας που έρχεται να μας αφοπλίσει με ένα βαθιά ανθρώπινο και τρυφερό, θεατρικό έργο, χαρίζει μια δεύτερη ευκαιρία στην άτυχη αποκλειστική νοσοκόμα που έπεσε θύμα μιας σκληρής εποχής. Η Κατερίνα Λουκίδου, συνιδρύτρια του play – Ground.gr, δίνει τον λόγο στην Γκαϊανέ και εκείνη πίσω από το ανοιχτό παράθυρο σχεδιάζει την τελευταία της έξοδο, ένα φινάλε που κόβει την ανάσα και αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο αυτού του κόσμου, ένα πρόσωπο κρυμμένο κάτω από τα ζητούμενα της καινούριας εποχής που επανεκκινεί την χειμαζόμενη, ελληνική κοινωνία, σφραγίζοντας το πέρασμά της από την ανέχεια στην απανθρωπιά. Η ζωή με την αγωνία και την ποικιλία της, η ζωή που ανεξίτηλα σημαδεύει τις ανθρώπινες βιογραφίες γράφει τις σελίδες της Αναμονής.

 

Ο Κώστας, ασθενής στα τελευταία του, έχει καταστρώσει σχέδιο με την αδήλωτη αποκλειστική του νοσοκόμα, Γκαϊανέ, για να τον επισκέπτεται κρυφά στο νοσοκομείο και να του κρατάει συντροφιά. Την τελευταία του νύχτα, μαζί με την Γκαϊανέ, θα ανακαλύψουν μια άλλη τους υπόσταση, μαγική και απελευθερωτική. Θα τακτοποιήσουν λογαριασμούς με την ζωή και με τον θάνατο και θα λάβουν μέρος σε ένα ονειρικό πάρτι εξόδου.

 

Μα στα αλήθεια σε τούτο εδώ το έργο δεν θα βρει κανείς αυτούς τους τακτοποιημένους λογαριασμούς που ελπίζουμε πως κάθε φορά θα έχουμε τον χρόνο να βάλουμε στην θέση τους.  Θα βρει την θέληση για ζωή, θα αναγνωρίσει τις ψυχές που βουλιάζουν και ξανάρχονται στην επιφάνεια της ζωής. Θα αναγνωρίσει εκείνους που μετέωροι παραμένουν ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο, γυρεύοντας έστω και την ύστατη στιγμή το μερίδιο του ουρανού που ο κόσμος τους αρνήθηκε. Θα βρει τον Κώστα με το αστείρευτο θάρρος του, θα βρει την Γκαϊανέ με την ορθάνοιχτη ψυχή της, με την ατέλειωτη καλοσύνη της που κανένα βιβλίο και ποτέ δεν πρόκειται να καταγράψει στην ένταση και την αλήθεια της. Οι δυο τους, μες στις σκηνές της Κατερίνας Λουκίδου, περνούν μέσα από το τυραννισμένο φεγγάρι που λάμνει στον ουρανό της πόλης. Εκείνη την νύχτα οι δυο τους χαρίζουν στο κεφάλαιο της ζωής τους μια μικρή αναστολή, αρκετή για να χαράξουν μια άλλη πορεία κόντρα στην νεοελληνική πραγματικότητα. Η Αναμονή των εκδόσεων Βακχικόν με τις νευρώδεις σκηνές της που ακροβατούν στο λεπτό σύνορο που χωρίζει την ποίηση από την αληθινή, ταπεινή ζωή, βρίσκει το υλικό της μες στους θαλάμους του νοσοκομείου. Δεν την αναζήτησε σε παζάρια, σε αγορές και μυθιστορήματα, σε ταινίες και πραγματα μυθώδη που μας τυραννούν, αλλά σε εκείνες τις στιγμές που λιγοστεύουμε. Τις στιγμές που παραμένουμε άστεγοι μες στους κόλπους της ζωής, στιγμές που η θλίψη κερδίζει στα σημεία την ύπαρξή μας. Μες στους ήσυχους θαλάμους κάποιας νοσοκομειακής πτέρυγας, εκείνη, μια χορεύτρια ιερών χωρών και εκείνος ένας μαχητής που έχει χάσει κάθε μάχη, ανάβουν την δειλή φλόγα, την σεμνή και συμπονετική. Μες στο ρομαντικά πένθιμο θάλαμο οι δυο τους γράφουν την μια σκηνή μετά την άλλη, κερδίζοντας όλες εκείνες τις μικρές μάχες που σημαίνουν τόσα πολλά όταν ο πόλεμος έχει πια χαθεί και κανείς γυρεύει κάτι για να πιαστεί. Η ζωή για την Γκαϊανέ και τον Κώστα, η ζωή που τερματίζει την μεγάλη της αναμονή για να γυρέψει μια άλλη σημασία, ατόφια, διόλου φιλολογική, μια σημασία ισοδύναμη με τον στίχο που βρίσκει επιτέλους το δίκιο του.

 

Κατερίνα Λουκίδου

 

Και είναι πάντα εκείνη η τρομερή έξοδος που αφηγείται αλλιώς το φριχτό αδιέξοδο της Γκαϊανέ όταν ολόκληρο το σύστημα την κυνήγησε ως το περβάζι του παραθύρου του νοσοκομείου της Νίκαιας. Μια έξοδος τρομερή που σφυρηλατεί μια άλλη ζωή, γεμάτη από την ψυχή και το αποτύπωμα του ονείρου. Αυτό το δεύτερο συστατικό γράφει τις σελίδες της καινούριας έκδοσης του Βακχικόν, που επιλέγει τις καλύτερες εκδοχές των καινούριων θεατρικών έργων. Αυτά τα τελευταία εμπνευσμένα από τους όρους της ζωής ενός καινούριου, μπερδεμένου αιώνα, έρχονται να αποκαλύψουν τους νέους αρμούς αυτού εδώ του κόσμου.

Και είναι πάντα εκείνη η έξοδος που αφηγείται αλλιώς το φινάλε της ζωής. Είναι οι δυο τους σε μια σπάνια χορογραφία που δεν αφήνει τίποτε ίδιο. Οι δυο τους, μορφές αιθέριες, με το αποτύπωμα της νεοελληνικής μας περιπέτειας, εφευρίσκουν έναν τρόπο για να κάνουν κομμάτια την κιτρινωπή σκοτεινιά. Ανοίγουν το παράθυρο της νύχτας που κουβαλά κήπους, φρεσκοποτισμένους ροδώνες, ποτάμια και μια δεύτερη, ανθρώπινη ευκαιρία. Και η Γκαϊανέ πεθαίνει για δεύτερη φορά πάνω στο κρεσέντο της μουσικής καταρρίπτοντας την ίδια στιγμή όλους τους νόμους της βαρύτητας.  Η Κατερίνα Λουκίδου ξαναφέρνει στο φως μια τραγική ιστορία. Μα έχει τον τρόπο της να φτιάξει κάτι εγγύτερο για την ουτοπία που θελήσαμε. Αρκεί η αναμονή του αναγνώστη και λίγη από την φαντασία του προτού γίνει κομμάτια το όνειρο μιας ολόκληρης χώρας, αφοσιωμένης στα καλοκαίρια και την παροχή των υπηρεσιών. Η Γκαϊανέ και ο Κώστας γίνονται στίχοι αποδημητικοί, ανοίγοντας μες στην σιγαλιά της νύχτας, χώρους φαντασίας για να κατοικήσουν οι πιο σκληρές και αξέχαστες πραγματικότητές μας.

Αναμονή. Θεατρικό έργο της Κατερίνας Λουκίδου, από τις εκδόσεις Βακχικόν. Στην μνήμη της Γκαϊανέ και σε ανάμνηση του παλιού μας εαυτού, που είχε κάποτε το θάρρος να υπερασπίζεται την δεοντολογία της ζωής. Μα όχι πια.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top