Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Ένα μέρος χωρίς συντεταγμένες και χρονικά όρια. Η Αλλουterra δεν έχει ιστορία με γιώτα κεφαλαίο…»
14/07/2020, 2:51 μμ

«Ένα μέρος χωρίς συντεταγμένες και χρονικά όρια. Η Αλλουterra δεν έχει ιστορία με γιώτα κεφαλαίο…»

Γράφει ο Χριστόδουλος Λιτζερίνος //

 

 

 

Αντριάνα Μίνου: “Αλλουterra”, Εκδόσεις Παράξενες Μέρες

 

Έτσι με εισήγαγε η συγγραφέας Αντριάνα Μίνου στον κόσμο της και αμέσως έπιασα το σημειωματάριό μου και ένα μολύβι P.Picasso, που αγόρασα από το σπίτι που γεννήθηκε ο ζωγράφος στη Malaga, για να κρατήσω σημειώσεις, ενώ γνώριζα εκ των προτέρων ότι το μολύβι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο ένα υπερτιμημένο τουριστικό ξυλάκι με ασθενή μύτη και ισχνές αντοχές. Έτσι οδηγήθηκα αναπόφευκτα στη δοκιμασμένη λύση του πληκτρολογίου και απίθωσα το μολύβι στη θήκη του, μαζί με όλα τα υπόλοιπα αποκτήματα της μακρόχρονης παραξενιάς μου.

Ο συγγραφικός τόπος της Αντριάνας Μίνου είναι ένας τόπος τόσο υπαρκτός, όσο ανύπαρκτος φαίνεται. Στις αράδες του κρύβονται λουόμενοι, τραγουδιστές, μπαμπουίνοι, λαβύρινθοι, φυστίκια Αιγίνης, κοκταίηλ, ακροβάτες, αιλουροειδή, το χέρι του Bing bang, μια διπλή έκλειψη σελήνης  αλλά και ηλιοβασιλέματα. Τα σκορπάς όλα πάνω στο τραπέζι της ανάγνωσης, σαν μικρά κομμάτια παζλ και, μετά αρχίζεις το ταίριασμα. Τότε, εκεί που λες, τέλειωσα, το συναρμολόγησα, εκεί συναντάς μπροστά σου ένα κομματάκι ορφανό να περιμένει το δικό του ταίριασμα, συναντάς αυτό που εύστοχα η ίδια η συγγραφέας ονομάζει «το ελλιπές». Η συγγραφέας κατορθώνει με τον τρόπο της να δείξει στον συνεπή και προσεκτικό αναγνώστη, «το ελλιπές» ως αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας του της ζωής, να του υπενθυμίσει την έλλειψη βαρύτητας σε έναν διαστημικό χωροχρόνο ή στον βυθό μιας θάλασσας, την έλλειψη αυτογνωσίας, την έλλειψη ακοής και όρασης σε έναν κόσμο γεμάτο αυτιά και μάτια, την έλλειψη ενσυναίσθησης και αυτογνωσίας.

Πολυσχιδής και ταλαντούχα προσωπικότητα η ίδια: μουσικός, πιανίστα, ποιήτρια, εικαστικός, performer, μεταφράστρια, σεναριογράφος, λιμπρετίστα.

Κατά τη γνώμη μου είναι η πλέον ταλαντούχα ελληνίδα συγγραφέας της νέας γενιάς. Επιλέγει αντικομφορμιστικά μοτίβα γραφής, ισχυρά δομημένα, με εύθραυστα όμως υλικά, που, δίνουν την εντύπωση στον αναγνώστη ότι στην επόμενη γραμμή θα σπάσουν και θα διαλυθούν, αυτά όμως αντέχουν και δημιουργούν εικόνες, αλλά και μουσική !!! Πράγματι οι μικρές ιστορίες της Αλλουterra συνθέτουν μικρά ολοκληρωμένα κομμάτια μουσικής, ηχούν στα αυτιά του αναγνώστη, κάτι που δεν θα συναντήσει κανείς σε άλλο βιβλίο. Αν στο τέλος του βιβλίου χρησιμοποιήσει και την τεχνολογία του QR reader μπορεί να τα ακούσει όπως τα ονειρεύτηκε και συνέθεσε η ίδια.

Οι ονειρικές διαδρομές της διήγησης είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό της Ανδριάνας Μίνου που την ακολουθεί από το πρώτο της βιβλίο «Τα Παιδικά Νουάρ» (εκδόσεις Παράξενες Μέρες), αλλά και το υπηρετεί με περισσή σχολαστικότητα. Ο αναγνώστης, μόνο στην Αλλουterra της Μίνου μπορεί να συναντήσει σε ένα ουζερί της Θεσσαλονίκης το ερμαφρόδιτο παιδί της Edith Piaf και του Νίκου Ξυλούρη περιμένοντας να κάνει rien de rien, ή να του ξεπλύνουν τα λασπωμένα πόδια από ένα άλλο όνειρο, να διακρίνει σκηνές από φιλμ νουάρ που εκτυλίσσονται σε συνεχές μονόπλανο καρέ, χωρίς να έχει στα χέρια της κάποια ειδικά εφέ, παρά μόνο μια πένα, να ζητήσει το χέρι της Μεγάλης σου Έκρηξης, να ερωτευτεί με μια διπλή έκλειψη σελήνης.

Ο αναγνώστης θα ονειρευτεί τα όνειρα της Ανδριάνας πατώντας πάνω στα ποιητικά της χνάρια, θα βουλιάξει στην ονειρική διάθεση της διήγησης, που, ακροβατεί ανάμεσα στον ποιητικό και πεζό λόγο, δημιουργώντας μια ζύμη αισθήσεων και ένα κουβάρι ονειρικών παραισθήσεων που δονείται και προκαλεί κυματισμό.

 

Αντριάνα Μίνου

 

Από την ανάγνωση της εισαγωγής, μού ήρθαν (απροσκάλεστα) στο μυαλό τα «Τετράδια Ονείρων» της Ζυράννας Ζατέλη (Εκδόσεις Καστανιώτη). Όταν βυθίστηκα όμως στον ποιητικό λόγο της Ανδριάνας Μίνου αντίκρισα κάτι που είχα υποπτευθεί από το πρώτο της βιβλίο: Η Μίνου είναι μια ιδιαίτερη συγγραφέας και μοναδική να σκαρώνει ιστορίες με ένα τρόπο εντελώς δικό της, ο οποίος, στον αμύητο αναγνώστη στην αρχή ξενίζει, όταν όμως εισχωρήσει βαθύτερα, τού γίνεται οικείος και θέλει να συνεχίσει, να ανακαλύψει ίσως τη δική του χαμένη αθωότητα μέσα στο παραμύθι. Η ποιητική της Αντριάνας Μίνου στοχεύει τη μύηση στο υπερβατικό και την αλληγορία. Η αφηγητική της περσόνα όμως δεν είναι αθώα και δεν πρέπει να είναι αθώα. Οι ποιητικές ιστορίες της χρησιμοποιούν τον εφιάλτη του ονείρου ως όχημα για να περιδιαβούμε τα μονοπάτια των παραμυθιών της, να τα οικειοποιηθούμε, να κάνουμε τα δικά της όνειρα κτήμα μας ή να ξετυλίξουμε το κουβάρι των δικών μας ονείρων ανακαλύπτοντας «το ελλιπές».

Ο αναγνώστης στο τέλος θα καταφέρει να κάνει, το δικό της, δικό του: «I do wander enerywhere, swifer than the moon’s sphere».  Ίσως αυτό να είναι και το ζητούμενο στη ζωή μας. Η λύτρωση που ψάχνουμε και μόνο η καλή λογοτεχνία μπορεί να μας προσφέρει.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top