Fractal

✔ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

 

Ελληνική πεζογραφία:

 

Γιώργος Π. Ιατρού «Εγκαταλείπεις Καρακασιάν;» εκδ. ΑΩ, σελ. 168

Είναι ριζικό το καλό που έμαθες από παιδί; Μπορείς να επουλώσεις ένα τραύμα της παιδικής σου ηλικίας αν γελάσεις και παίξεις μαζί του; Τι θα ήταν αυτή η χώρα αν είχε πετύχει όλος ο κόσμος; Πώς θυμάσαι την πρώτη σου φορά; Τι είδους έγκαυμα αφήνει μια τραγική νύχτα ακριβώς δίπλα σου; Ποιος είναι “ο ιστός της αράχνης” την εποχή της δικτατορίας; Μόνο ο Ντελακρουά μπορεί να προσωποποιήσει την ελευθερία; Γιατί κάποιος έμεινε 15 χρόνια στην ίδια τάξη με τη θέληση του; Τα ξέρεις τα 17 σταυραδέρφια της Πάρνηθας; Είχε “τη δική του ιστορία” ο δρόμος έξω από το σπίτι σου; Τα όνειρα και τα Μαθηματικά και τα δύο ή κανένα ερμηνεύουν ακραία γεγονότα μιας ζωής; Έχεις ιδέα πού είναι το Τσουργέλι; Ποιοι και γιατί, μια Κυριακή του Νοέμβρη, πετούσαν θλιμμένοι μπαλόνια στο Σύνταγμα; Σημασία έχει από πού παίρνεις τα πράγματα ή πού τα πας; Σε παρασύρει η ατμόσφαιρα ενός συγγραφέα τόσο ώστε να σε παίρνει μαζί του; Γιατί να διασωθούν 10 χαμένα πλάνα από μια εξοχή;
Δεκαέξι διαφορετικοί αφηγητές σε ισάριθμα διηγήματα αυτομυθοπλασίας προσπαθούν να απαντήσουν στο μεταίχμιο ανάμεσα στον μυστικό και στον φανερό κόσμο.

 

Χριστίνα Ζέμπη «Οι δρόμοι της λήθης», εκδ. Διόπτρα, σελ.560

Τι κοινό μπορεί να έχουν μια δυναμική υπαστυνόμος, ένας ρομαντικός δάσκαλος, ένας θαμώνας των φυλακών, μια καταπιεσμένη νοικοκυρά κι ένας κουκουλοφόρος;
Στην Αθήνα της κρίσης μια γυναίκα εξαφανίζεται κι η εξαφάνισή της συμπίπτει με μια καλοστημένη ληστεία. Στην προσπάθειά της να τη βρει, η υπαστυνόμος Δέσποινα Καρανικόλα θα συναντήσει ξανά έναν παλιό της γνώριμο, τον Διομήδη Δανέλλη, τον άνθρωπο που από λάθος έστειλε η ίδια πριν από λίγα χρόνια στη φυλακή. Μαζί του θα ζήσει έναν μεγάλο έρωτα, όμως ο Διομήδης δεν είναι πια ο ίδιος. Και πώς να είναι; Η ζωή του διαλύθηκε κι οι αγαπημένοι του τον ξέχασαν. Μόνο ο Μάνος, μόνιμος θαμώνας των φυλακών, στάθηκε δίπλα του, κι αυτόν πλέον ο Διομήδης τον λογαριάζει γι’ αδελφό. Στο ίδιο σταυροδρόμι της ζωής κι ο Δημητράκης, που προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εαυτό του, μπλέκεται με τους κουκουλοφόρους της πλατείας Εξαρχείων.
Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται και διανύουν κοινούς δρόμους. Έτσι, θα ανακαλύψουν τον εαυτό τους, θα εξελιχθούν και θα προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν. Κι υπάρχουν συναισθήματα που σταθερά μας οδηγούν απ’ το σκοτάδι στο φως. Ο έρωτας. Η αγάπη. Η φιλία. Μόνο που καμιά φορά γίνονται η αιτία ώστε η πορεία μας να είναι αντίστροφη.
…Έβρεχε όταν βγήκα στον δρόμο. Καλύτερα. Τα δάκρυα φωλιάζουν στη βροχή όπως οι ψιχάλες στη θάλασσα κι η θλίψη στη συννεφιά σαν τις χιονονιφάδες στο λευκό μάρμαρο. Φόρεσα την κουκούλα του φούτερ κι έγινα πάλι ο Κανένας. Τάχυνα το βήμα ως τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μαρούσι.
Σ’ όλη τη διαδρομή κοιτούσα τις σταγόνες να σχηματίζουν ρυάκια στα τζάμια του βαγονιού. Στην Ομόνοια το τρένο άδειασε και ξαναγέμισε σε δευτερόλεπτα. Ένα πρεζόνι μου ’χωσε στο πρόσωπο το απλωμένο του χέρι μαζί με μια θλιβερή ιστορία. Του ’δωσα σχεδόν ό,τι είχα πάνω μου. Οι συνεπιβάτες μου με κοίταζαν με μια δόση υπεροψίας και μπόλικο οίκτο. Το ξέρω πως οι ιστορίες των ζητιάνων είναι ψεύτικες. Τι σημασία έχει; Πίσω τους κρύβονται άλλες, αληθινές, όχι λιγότερο θλιβερές. Ιστορίες σαν τη δική μου. Σαν όλων μας…

 

 

Ξένη πεζογραφία:

 

Αλεσσάντρο Μπαρίκκο «Μίστερ Γκουίν», Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου, εκδ. Πατάκη, σελ. 320

Ο Τζάσπερ Γκουίν είναι συγγραφέας. Ζει στο Λονδίνο και απ’ ό,τι φαίνεται είναι ένας άντρας που αγαπάει τη ζωή. Ξαφνικά νιώθει την επιθυµία να σταµατήσει. Ίσως να σταµατήσει να γράφει, όµως δεν πρόκειται για την κρίση που πλήττει τους συγγραφείς. Ο Τζάσπερ Γκουίν δείχνει πως θέλει ν’ αλλάξει οπτική, να φτάσει στο µεδούλι µιας µαγείας.
Ο Αλεσσάντρο Μπαρίκκο διεισδύει στις κρυφές συµµετρίες αυτού του µυστηρίου µε το σίγουρο και άνετο βήµα ανθρώπου ο οποίος γνωρίζει και αγαπάει τα µονοπάτια που διατρέχει. Χειρίζεται δύο υπέροχα πρόσωπα που, στα µισά του µυθιστορήµατος, δίνουν το ένα στο άλλο τη σκυτάλη, κι αν δουλειά του κυρίου Γκουίν είναι ν’ ανακατέψει την τράπουλα του µυστηρίου, η κοπέλα έχει το καθήκον να την ξαναβάλει στη σειρά, για να φτάσει τελικά σε κάτι, παράτολµα και κρυστάλλινα προφανές.
Θα συναντηθούμε τρεις φορές,
όμως κάθε φορά θα είναι μοναδική,
η πρώτη, η τελευταία.
Στο τελευταίο µυθιστόρηµα που έγραψα, µε τίτλο “Μίστερ Γκουίν”, σε κάποιο σηµείο γίνεται αναφορά σ’ ένα βιβλιαράκι µε τίτλο “Τρεις φορές το ξηµέρωµα”, γραµµένο από κάποιον Ακάς Ναραγιάν, Άγγλο ινδικής καταγωγής. Πρόκειται φυσικά για ένα βιβλίο φανταστικό, ωστόσο στις φανταστικές περιπέτειες που εξιστορούνται µέσα εκεί, αυτό αποκτά έναν ρόλο κάθε άλλο παρά δευτερεύοντα. Γεγονός είναι πως, ενώ έγραφα εκείνες τις σελίδες, µου γεννήθηκε η επιθυµία να γράψω και αυτό το βιβλιαράκι, κάτι για να δώσω µια ανάλαφρη και µακρινή συνέχεια στον Μίστερ Γκουίν, κάτι για τη γνήσια ευχαρίστηση να κυνηγήσω µια ιδέα που είχα στο µυαλό µου. Έτσι, µόλις τελείωσα τον Μίστερ Γκουίν, στρώθηκα να γράψω το “Τρεις φορές το ξηµέρωµα”, και πράγµατι το έκανα µε µεγάλη ευχαρίστηση.

 

Αλεσσάντρο Πιπερίνο «Εκεί που τελειώνει η ιστορία», Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου, εκδ. Πατάκη, εκδ. 336

Ο Ματτέο Τζέβι ήταν στη Ρώμη λίγο περισσότερο από ένα εικοσιτετράωρο και ήδη ονειρευόταν να μείνει εδώ για πάντα. Βέβαια, στο Λος Άντζελες είχε δύο συζύγους (εκ των οποίων η μία εν ενεργεία), όμως σε τελική ανάλυση είχε και εδώ δύο (εκ των οποίων η μία εν ενεργεία). Και παρ’ όλα αυτά δεν ένιωθε δεσμευμένος με καμία από τις τέσσερις. Στα πενήντα έξι του χρόνια μπορούσε να θεωρείται, και όχι μόνο ως προς αυτό, μάλλον ελεύθερος.
Ο Ματτέο βρίσκεται στην πτήση που από το Λος Άντζελες τον φέρνει πίσω στην Ιταλία, από όπου αναγκάστηκε να το σκάσει πολλά χρόνια πριν λόγω χρεών, εγκαταλείποντας από τη μια μέρα στην άλλη και την οικογένειά του. Η επιστροφή του επικρέμαται σαν θεομηνία, χειρότερη κι από εκείνες που ακολούθησαν την ξαφνική φυγή του.

 

 

Sofia Lundberg «Το κόκκινο καρνέ», Μετάφραση: Σοφία Αλεξανδροπούλου, εκδ. Διόπτρα, σελ. 400

Η Ντόρις κοιτάζει το μικρό κόκκινο καρνέ που τη συντροφεύει από το 1928, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής της. Μια πολυτάραχη ζωή, βγαλμένη σαν από κινηματογραφική ταινία· υπηρέτρια στη Στοκχόλμη, μοντέλο στο Παρίσι του 1930, και από τον απόλυτο έρωτα, χαμένη στις στάχτες του B’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Πρέπει να γράψει την ιστορία της. Και μέσα από αυτή τη διήγησή της ίσως έχει την τελευταία ευκαιρία να βρει την ευτυχία που αναζητούσε, αποδεικνύοντας ότι πράγματι ποτέ δεν είναι αργά…
Για τους λάτρεις των βιβλίων “Το Μικρό Παριζιάνικο Βιβλιοπωλείο” και “Ο Εκατοντάχρονος που Πήδηξε από το Παράθυρο και Εξαφανίστηκε”, ένα συγκινητικό βιβλίο για μια γυναίκα που καταγράφει τις αναμνήσεις μιας θυελλώδους ζωής παίρνοντας αφορμές από τις σελίδες του πολυκαιρισμένου της κόκκινου καρνέ. Η πιο καθοριστική στιγμή της ζωής της όμως δεν έχει έρθει ακόμα…
Γραμμένο με αγάπη, ειπωμένο με χαρά. Τρομερά απολαυστικό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

 

Αστυνομικό Μυθιστόρημα:

 

Anthony Horowitz «Η λέξη είναι φόνος», Μετάφραση: Χριστιάνα Σακελλαροπούλου, εκδ. Διόπτρα, σελ. 408

Κανόνισε τα πάντα για την κηδεία της
Μήπως όμως προκάλεσε τη δολοφονία της;
Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό, η Νταϊάνα Κάουπερ, πλούσια μητέρα διάσημου ηθοποιού, μπαίνει σε ένα γραφείο τελετών. Βρίσκεται εκεί για να οργανώσει μια κηδεία· τη δική της κηδεία…
Έξι ώρες αργότερα θα βρεθεί νεκρή στο σπίτι της, στραγγαλισμένη με ένα κορδόνι κουρτίνας.
Γνώριζε πως επρόκειτο να πεθάνει; Αναγνώρισε τον δολοφόνο της; Σχετίζονται τα δύο γεγονότα;
Κανείς δεν οργανώνει την κηδεία του και να δολοφονείται την ίδια μέρα. Ή μήπως όχι;
Ο απείθαρχος, εκκεντρικός ντετέκτιβ Ντάνιελ Χόθορν φημίζεται για δύο πράγματα: την ικανότητά του να λύνει μυστήρια και να κρατάει καλά κρυμμένα τα δικά του σκοτεινά μυστικά. Χρειάζεται όμως και κάποιον να γράφει την ιστορία του… Κάτι σαν τον δικό του Γουάτσον. Επιλέγει γι’ αυτόν τον ρόλο τον Άντονι Χόροβιτς.
O Άντονι θα βρεθεί στο επίκεντρο μιας ιστορίας που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε όμως και να αντισταθεί στη συναρπαστική πλοκή και στις απίστευτες ανατροπές της.
Σύντομα θα ανακαλύψουν και οι δύο ότι έχουν ξεκινήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι, γεμάτο αναπάντεχες και αιματηρές αποκαλύψεις…
Ένα παράξενο δίδυμο, κρυμμένα μυστικά και αντιφατικοί χαρακτήρες συνθέτουν μια ασύλληπτη ιστορία που οι πρωταγωνιστές διαρκώς εναλλάσσονται.

 

Κωνσταντίνα Μόσχου «Σταχτόνερο», εκδ. Bell, σελ. 329

Τι είναι αυτό που κρατά σφραγισμένα τα στόματα στο Λίθι;
Στο μικρό απομονωμένο χωριό της Ηπείρου, πίσω από τα δαντελωτά κουρτινάκια των κλειστών παραθύρων, κάποιοι παραμονεύουν όμοια με ακρίδες, ακίνητες, έτοιμες να χιμήξουν. Όταν είναι πολλές μπορεί να γίνουν μία από τις δέκα πληγές του φαραώ. Και μπορούν να σκοτώσουν τις αθώες παιδικές ψυχές της Αννούλας και του Νεόφυτου. Όπως κάποιος σκότωσε τη μητέρα τους.
Η δημοσιογράφος Ξένια Μαρίνη είναι εκείνη που θα χαλάσει τη σιωπηλή συμφωνία τους. Γιατί οι ένοχοι πρέπει να πληρώσουν. Δεν αρκεί όμως να μάθει ποιος είναι ο φονιάς. Πρέπει να μάθει γιατί το έκανε. Έτσι μόνο θα σταματήσει το μίσος.
Η Ξένια είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να φτάσει στην κάθαρση, ακόμα και με κίνδυνο της ίδιας της ζωής της. Νερό και στάχτη…

 

 

Επιστημονική Φαντασία:

 

Πανταζής Ι. Φύσσας «Φουαγκρά», εκδ. ΑΩ, σελ. 392

Το “Φουαγκρά” εντάσσεται τυπικά στην Επιστημονική Φαντασία, εστιάζεται όμως στα προβλήματα των ανθρώπων, οι οποίοι, μετά την κατάκτηση της Γης από εξωγήινους υπερανθρώπους, πάσχουν και δρουν υπό συνθήκες ασφυκτικά καταπιεστικές. Σ’ αυτό το σκληρό περιβάλλον, τα ανθρώπινα προβλήματα οξύνονται, μεγεθύνονται και γίνονται εμφανέστερα. Το κείμενο βρίθει από παρεκβάσεις σε φιλολογικά, πολιτικά, θρησκευτικά και ποικίλα άλλα θέματα. Το μυθιστόρημα απευθύνεται όχι αποκλειστικά στους λάτρεις της περιπέτειας, αλλά και σε ένα ευρύτερο, καλλιεργημένο κοινό, που νοιάζεται για το μέλλον τού Ανθρώπου.
Ενδεικτικό απόσπασμα:
“Χθες Τρίτη, κατά τις δέκα το πρωί, με κάλεσε ο Τάσος και μου ανέθεσε μια “δουλίτσα”, που όμως για μένα αποδείχτηκε πολύ σημαντική – τι λέω τώρα; συν-τα-ρα-κτι-κή. Μετά από οχτώ ολόκληρα χρόνια, συνάντησα την αδερφή μου τη Ρίτα, που δεν ήξερα καν ότι ζει. Βρεθήκαμε όμως κάτω από φοβερά δύσκολες συνθήκες, με μένα να παίζω ένα ρόλο απεχθή, απεχθέστατο, που δυστυχώς μού είχε ανατεθεί ως καθήκον αναπόδραστο. Έτσι πάντως ξεκίνησαν κάποιες αποκαλύψεις πολύ ενδιαφέρουσες, μπορεί και εξελίξεις καταπληκτικές (αυτό μένει να το δούμε).
Αλλά ας βάλουμε τα γεγονότα σε μια σειρά. Για διάφορους λόγους, από τη γειτονική “Φάρμα Πολλαπλασιασμού Πάρκου Τρίτση”, έπρεπε να μεταφερθούν με μετάθεση, δυο Μανάδες σε Φάρμα Γαλακτοκομίας, και μία σε Φάρμα Φουαγκρά. Κάποια άλλη έπρεπε να παραδοθεί στο Τμήμα Ανθρωποφυλακής (Α/Φ) Αγίων Αναργύρων, για να τιμωρηθεί με σταύρωση “προς παραδειγματισμόν”. Τέτοιες μεταφορές δεν είναι κάτι το εντελώς ασυνήθιστο. Αποφασίζονται από τον Γλιξ Επόπτη της Φάρμας, ο οποίος τις συμφωνεί με τους αντίστοιχους Επόπτες (Γλιξ πάντα) των τόπων υποδοχής. Χρειάζεται σίγουρα και κάποια έγκριση από την Περιφέρεια, (ή τις Περιφέρειες) – δεν ξέρω ακριβώς τη διαδικασία, οι Γλιξ τα κανονίζουν αυτά, και εντέλλονται οι ανθρώπινες Υπηρεσίες να υλοποιήσουν τις αποφάσεις τους.”

 

 

Λογοτεχνία Τρόμου:

 

Joe Hill «Παράξενος καιρός», Μετάφραση: Βεατρίκη Κάντζολα- Σαμπατακάκου, εκδ. Bell, σελ. 542

Ο συγγραφέας του #1 bestseller των New York Times “Ο Πυροσβέστης”, Τζο Χιλ, παρουσιάζει τέσσερα καθηλωτικά μικρά μυθιστορήματα -από ιστορίες τρόμου που σου παγώνουν το αίμα μέχρι διεισδυτικές εξερευνήσεις της σύγχρονης κοινωνίας μας.
Η “Φωτογραφία” διηγείται την ιστορία ενός εφήβου που απειλείται από το Φοίνικα, έναν κακοποιό με τατουάζ σε όλο του το σώμα και μια φωτογραφική μηχανή Polaroid ικανή να κλέβει τις αναμνήσεις των ανθρώπων…
Στην ιστορία “Απασφαλισμένος”, ένας φύλακας ασφαλείας εμπορικού κέντρου σταματάει με κινηματογραφικό τρόπο ένα μακελειό και αναδεικνύεται σε ήρωα του σύγχρονου κινήματος υπέρ της οπλοκατοχής. Κάτω από το αμείλικτο φως της δημοσιότητας, ωστόσο, τα γεγονότα παίρνουν μια απροσδόκητη τροπή, οδηγώντας τον στην παραφροσύνη και την απόγνωση…
Στο “Ψηλά”, ένας νεαρός που ετοιμάζεται να βιώσει την εμπειρία του άλματος από αεροπλάνο με αλεξίπτωτο… καταλήγει ναυαγός σε ένα απίστευτα στερεό σύννεφο, ένα νησί του Πρόσπερο από αναδευόμενους ατμούς που μοιάζει να διαθέτει δικό του νου και βούληση.
Μια αυγουστιάτικη μέρα στο Μπόλντερ του Κολοράντο, ανοίγουν οι ουρανοί και βρέχει καρφιά –αιχμηρά θραύσματα λαμπερών κρυστάλλων που κομματιάζουν κυριολεκτικά όποιον τυχαίνει να μην είναι προφυλαγμένος σε ασφαλές καταφύγιο. Η “Βροχή” εξερευνά αυτό το κλιμακούμενο περιστατικό που θυμίζει εικόνες Αποκάλυψης, καθώς τα σύννεφα των φονικών καρφιών απλώνονται απειλητικά πάνω από τη χώρα και ολόκληρο τον κόσμο.

 

 

Ψυχολογία- Προσωπική ανάπτυξη:

 

Επίκτητος «Ο δρόμος για την Ελευθερία», Μετάφραση: Βιολέττα Ζεύκη, εκδ. Διόπτρα, σελ. 208

«Όποιος θέλει να είναι ελεύθερος, δεν πρέπει να επιθυμεί ή να αποφεύγει κάτι που εξαρτάται από τους άλλους, αλλά να περιοριστεί μόνο σε εκείνα στα οποία έχει τον απόλυτο έλεγχο».
Απόσταγμα σοφίας του στωικού φιλόσοφου Επίκτητου, που δίδαξε ότι η ελευθερία δεν είναι νομικό καθεστώς ούτε δυνατότητα που μας παρέχεται, αλλά ο πνευματικός προσανατολισμός των ανθρώπων που πέτυχαν να έχουν ανοσία στην απογοήτευση ακόμα κι αν είναι μέσα στη φυλακή.
Όλοι μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, αρκεί να μάθουμε να προσδίδουμε ύψιστη αξία σε ό,τι μπορούμε να ελέγξουμε (τα κίνητρά μας και τις αντιδράσεις μας), να αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε, και να αναζητούμε ευκαιρίες να κάνουμε το καλό και να είμαστε καλά παρά την κακοτυχία μας ή τα όσα μας συμβαίνουν ως συνέπεια των πράξεων άλλων ανθρώπων.
Το βιβλίο Επίκτητος – Ο δρόμος για την ελευθερία περιγράφει τη σημασία της στωικής ελευθερίας και μας δίνει μοναδικά επίκαιρα μηνύματα. Σε μια εποχή που όλοι καλούμαστε να βρούμε την ψευδαίσθηση της ευτυχίας στο έχειν και στην εικόνα, η φωνή των Στωικών έρχεται να μας θυμίσει να παραμείνουμε πιστοί στις ουσιαστικές αρχές που μας προσδιο­ρίζουν, του μοναδικού δρόμου για να νιώσουμε αληθινά ελεύθεροι.

Τα σημάδια του ανθρώπου που προκόβει: δεν ψέγει κανέναν, δεν επαινεί κανέναν, δεν λέει τίποτα για τον εαυτό του, ότι δήθεν ξέρει κάτι. Επίκτητος

 

 

Επιστολογραφία:

 

Τσαρλς Μπουκόβσκι «Για τη γραφή», Ανθολόγηση: Abel Debritto, Μετάφραση: Γιώργος Λαμπράκος, εκδ. Πατάκη, σελ. 270

“Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό και όμορφο από τις αράδες που σχηματίζονται πάνω στο χαρτί. Μόνο αυτό υπάρχει. Μόνο αυτό υπήρχε πάντα”.
Eπιστολές που ο Τσαρλς Μπουκόβσκι γράφει από τη νεαρή του ηλικία το 1945 και έως το 1993, έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, και απευθύνει σε εκδότες, επιμελητές, φίλους και συναδέλφους του συγγραφείς. Ασυμβίβαστος απέναντι στους παραλογισμούς της ζωής και της τέχνης, μιλά με ανελέητη ειλικρίνεια για τον μόχθο της γραφής.
Ένα βιβλίο αιχμηρό, οδυνηρό, αλλά και συχνά ξεκαρδιστικό· ένας απολαυστικός συνδυασμός του χαρακτηριστικού κυνισμού του Μπουκόβσκι με το συγγραφικό του χάρισμα, που τον ανέδειξε σε σημαντικό συγγραφέα του εικοστού αιώνα, και με το πάθος του, που τον έχει αναγάγει σε σύμβολο αντικομφορμισμού. Πρόκειται για τον Μπουκόβσκι στα καλύτερά του: είναι ευφυής και πνευματώδης, βαθιά συγκινητικός και ανυποχώρητος στις απόψεις του.
“Δεν ξέρω ακριβώς πώς δουλεύει. Εννοώ πως τώρα δε γράφω και πολύ καλύτερα απ’ ό,τι έγραφα πριν από δεκαετίες, τότε που πεινούσα του θανατά σε κάτι μικρά δωμάτια και στα παγκάκια του πάρκου και στα φτηνά μοτέλ, τότε που παραλίγο να χάσω τη ζωή μου στα εργοστάσια ή στο ταχυδρομείο. Η αντοχή παίζει κάποιον ρόλο: έχω επιβιώσει σε αντίθεση με πολλούς από τους εκδότες που με απέρριψαν… Αν υπάρχει κάποια διαφορά στη γραφή μου, είναι ότι τώρα πια διασκεδάζω περισσότερο όταν γράφω”.

 

 

Αρθρογραφία:

 

Χρήστος Γιανναράς «Αντιπαλεύοντας το πολιτικό τίποτα», εκδ. Ιανός», σελ. 272

Τα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον τόμο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα Η Καθημερινή (τα κυριακάτικά φύλλα του 2018), εφόσον δεν υπάρχει διαφορετική ένδειξη.
Σχεδόν συνωμοτική πια η εκφραστική που ψάχνει “νόημα” της ελληνικής παρουσίας στο σήμερα. Δεν
υπάρχει ενθαρρυντικό σημάδι, μοιάζει, τόσες δεκαετίες τώρα, σαν να μην έχει υπάρξει η επιφυλλιδογραφική, τακτή (και πεισματική), κυριακάτικη παρέμβαση στα κοινά.
Επιβιώνουν “λάθρα” οι επιφυλλίδες μου, κι αυτό μάλλον βεβαιώνει ότι κάποτε οπωσδήποτε θα διαβαστούν.
Μοιάζουν σιωπηρά καταδικασμένες σε συμφωνημένη αποσιώπηση: Οι “αριστεροί” τις αντιπαρέρχονται υπεροπτικά σαν “δεξιές”, οι “δεξιοί” τις απεχθάνονται σαν ανυπόφορα “αριστερές”, οι “κεντρώοι” απλώς δεν τις καταλαβαίνουν, δεν έχουν τις “προσλαμβάνουσες”. Γενικευμένη και αυτονόητη ή αγνόηση-παραθεώρησή τους βεβαιώνει ότι αυτές οι επιφυλλίδες οπωσδήποτε κάποτε θα διαβαστούν.
Οι συγκαιρινοί αναπόφευκτα σκοντάφτουν στις ανεπάρκειες και αδυναμίες του επιφυλλιδογράφου: Η
οδύνη του δεν είναι καθαρμένη από επιθετικότητα, ο πόνος του συχνά διαπλέκεται με την οργή. Κυρίως, αποδείχνεται ευκολόπιστος: όλους, όταν ξεκινάνε, τους παρουσιάζει ευέλπιδες, προβάλλει τα θετικά τους στοιχεία, ποντάρει στις αγαθές τους φιλοδοξίες, στη δημιουργική τους φιλοτιμία. Και τον διαψεύδουν μετά, όλοι.
Λοιπόν, οι επιφυλλίδες αυτές κάποτε θα διαβαστούν.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top