Fractal

Διαμαντένιος Αισθητισμός

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

«1-1-28» Μαρίνα Λυκούδη & Άντζελα Έμσεν – Δανιηλίδου, Εκδ. Βακχικόν

 

[…τα μυθιστορήματα

Είναι σαν τα ταξίδια,

Αναπλάθουν την νεότητα…]

Αραγκόν

 

Τα κορίτσια αφηγούνται ομορφότερα τις ιστορίες. Κατορθώνουν να τις μπολιάσουν με εκείνη την χαριτωμένη μελαγχολία, με την αίσθηση του καρναβαλιού και της κοριτσίστικης αθωότητας που μετατρέπει τις ιστορίες σε υπέροχα, μουσικά κουτιά. Με ήχους ποταμών και μουσικές από περασμένους καιρούς που στα χείλη των κοριτσιών δεν χάνουν ποτέ τον εξωτικό και ανθρώπινο ρυθμό τους. Τα κορίτσια γνωρίζουν καλύτερα από όλους να προσθέτουν λίγο διάφανο πάθος, σμιλεύοντας τις ιστορίες τους δίχως την ανάγκη της ειλικρίνειας. Τα κορίτσια διαθέτουν ένα αόρατο χέρι, μια αύρα μυστηρίου, έρωτα και βαθιάς πίστης που κάνει τις ζωές μες στην φαντασία τους να τρεμοπαίζουν σαν φλόγες, τα χείλη τους υγρά, τους λαιμούς λευκούς σαν κρίνα. Και αν γύρω τους η αθωότητα πεθαίνει τα κορίτσια που έχω στο νου μου, γνωρίζουν πόσες θυσίες χρειάζονται για να επιστρέψει καθαρή, διάφανη η παιδική λαλιά που κάποτε όλοι ψιθυρίσαμε.

Τα κορίτσια που ονειρεύεται απόψε τούτο το σημείωμα περιφρονούν τις φόρμες, ξεκινούν την μετέωρη πορεία τους από μακρινούς τόπους για να συναντηθούν μες στην πρόζα της ανθρώπινης βιογραφίας. Με μια μικρή, διαμαντένια αφορμή η Μαρίνα Λυκούδη και η Άντζελα Έμσεν – Δανιηλίδου αποτυπώνουν τα πρόσωπα των ιστοριών τους πάνω σε ένα κοτλέ ύφασμα, ακολουθώντας τις τεχνικές των ζωγράφων. Υφαίνουν την πλοκή τους, μεταφέρουν με ακρίβεια θαυμαστή την μυρωδιά της βροχής και την όψη του ουρανού που φέγγει πάνω από το μέτωπο των ηρώων. Πρόσωπα καμωμένα από προγενέστερους καιρούς, είδωλα της φαντασίας που επαναφέρουν οι μηχανές του χρόνου που αδιαλείπτως δουλεύουν για λογαριασμό των εκδόσεων Βακχικόν και της καινούριας έκδοσής με τον αινιγματικό τίτλο 1-1-28. Οι συγγραφείς που ξεκινούν από διαφορετικούς δρόμους, αφήνουν στην άκρη τις ιστορικές καλλιγραφίες που σημαδεύουν τις ανθρώπινες βιογραφίες. Ο άνεμος που φυσά από τις σελίδες της εξαιρετικής έκδοσης ανασύρει αισθήσεις από ευρωπαϊκές μητροπόλεις που σημαδεύτηκαν από την ιστορία, πόλεις που μετατράπηκαν σε χωνευτήρια και αρκεί μονάχα ο άνεμος της μνήμης και της ποίησης για να ξυπνήσουν τόσοι και τόσοι όρκοι πνιγμένοι σε σπουδαία ποτάμια και ανατολίτικες αυλές. Να τι κουβαλούν οι νουβέλες των κυριών Έμσεν – Δανιηλίδου και Λυκούδη, ένα είδος ας πούμε ταπετσαρίας που αντιστοιχεί σε ένα κόσμο χαμένο. Λίγη φαντασία, πληθωρική ζωή και το μείγμα των συγκινητικών ιστοριών τους φαντάζει εξαίσιο και ισορροπημένο. Μέρες σκληρές και καλοκαιρινές λάμπουν και ο δεμένος χρόνος στην ψυχή αφήνεται να λάμνει μες στην βαθιά συνείδηση. Το παράθυρο της φαντασίας μνημονεύει η έκδοση στην αφετηρία της πρώτης νουβέλας δίνοντας ένα σαφές στίγμα της ατμόσφαιρας και του μοντέρνου ήθους που διατρέχουν σαν φλέβα αυτήν την συλλογική έκδοση. Η μακρινή θράκα από τις φωτιές που σβήσανε και πάνε, η μεσημεριάτικη μοναξιά , ο κύκλος της ζωής και τα τεχνάσματά της χαρίζουν στις ιστορίες των κοριτσιών έναν διακριτικό λυρισμό, καθόλου επιτηδευμένο. Και με τρόπο ανεπαίσθητο μετατρέπονται στις εξομολογήσεις της Αλίκης και τους ξοδεμένου πανεριού της. Ένα δαχτυλίδι, μια πόλη, ένα όνομα συνιστούν κλειδιά στα χέρια των κοριτσιών που από το τίποτε αναπλάθουν μια άλλη ζωή. Εκείνες οι τροχιές που πραγματεύονται κάποτε παραμερίζουν αφήνοντας ένα σωρό λεπτομέρειες να κερδίσουν τον χώρο και τον χρόνο, τις σκληρές και άκαμπτες διαστάσεις που μας πηγαίνουν μακρύτερα, που μας πληγώνουν και όλο περιμένουν για το θάρρος μας, μια φορά ακόμη να πουν το τραγούδι τους. Οι ήρωες στις ιστορίες των δύο εξαιρετικών, σχεδόν αλεξανδρινών κυριών με την σημαντική, επαγγελματική σταδιοδρομία δεν διαθέτουν τίποτε το επιτηδευμένο. Κατοικούν στις μεγάλες πόλεις, γνωρίζουν τις οικείες μυρωδιές, τα θολά τους τοπία. Οι ήρωες ζουν επικά, συντρίβονται λυρικά και έπειτα καταστρέφονται τραγικά επάνω στην κόψη της τροχιάς τους. Εκτείνονται σε μια έκταση μεγαλύτερη και συντριπτικότερη, φαντάζουν ικανοί να γεμίσουν σελίδες μυθιστορηματικές. Και όμως με μια θαυμάσια οικονομία ζουν τα ωραία τους ρίσκα, ασκούνται στην καθημερινή πρακτική του πολέμου, κερδίζουν και χάνουν την φωνή τους μες στο πολύ πέλαγο του χρόνου, αντικρίζοντας με την κομψότητα που αρμόζει αυτήν την φθαρμένη σύνοψη που από παρηγοριά είπαμε μνήμη. Μια σκόνη αξεδιάλυτη τρυπώνει από κάθε γωνιά αυτής της σπάνιας και ευφυούς έκδοσης. Κουβαλά συγκινήσεις που αντέχουν το κοίταγμα και δειλές βιογραφίες που ανήκουν στο προσωπικό, το ολοδικό τους μυθιστόρημα.

 

Άντζελα Έμσεν – Δανιηλίδου και Μαρίνα Λυκούδη

 

Η Βιρτζίνα Γουλφ κάνει λόγο για μια θλίψη που στέκει πίσω από την ζωή, αχαλίνωτη, απροσπέλαστη. Στις όχθες της γερνούν οι λεπτομέρειες και τα πιο αγαπημένα μας υαλικά, εκείνα που αφήσαμε κάπου για να πεθάνουν. Στις ίδιες, εκείνες όχθες στέκουν τα όμορφα πρόσωπα που ποτέ δεν απέκτησαν συνείδηση αυτής τους της ιδιότητας. Όμως τα κορίτσια που γνωρίζουν καλά την αξία αυτής ακριβώς της ομορφιάς, τις κρατούν από το χέρι, ξαναγράφουν το όνομά τους που έσβησαν τα νερά, ζωγραφίζουν από μια απόσταση ένα σωρό λεπτομέρειες που κάνουν την Αμβέρσα και την Κωνσταντινούπολη πραγματείες του ονείρου. Το δράμα της νουβέλας τους καθρεφτίζεται στα πρόσωπά της. Η καρδιά τους που υπαγορεύει, η φαντασία που γράφει από την αρχή, δείχνει στο πνεύμα μας μια άλλη διαδρομή. Η ζωή των ηρώων της φαντάζει πεπρωμένο, ο θάνατος το επιβεβαιώνει, η ελπίδα τους πεθαίνει. Και όμως, αν τούτο το σημείωμα κάνει λόγο για θαυμαστά κορίτσια αυτό το πράττει γιατί η Μαρίνα Λυκούδη και η Άντζελα Έμσεν – Δανιηλίδου φωτίζουν την νύχτα της νουβέλας τους με μια ποίηση που ταιριάζει γάντι στο όνειρο που δεν γερνά. Μια ποίηση που δραπετεύει από τα βιβλία, που ερωτεύεται, ζει, ελπίζει, κλαίει και απελπίζεται μες στο απολιθωμένο πέλαγο της συντελεσμένης ζωής. Μια φίνα μελαγχολία δίνει στα κορίτσια την ευκαιρία να συναντήσουν μια ιστορία ανθρώπινη βαθιά και λαϊκή, προσαρμοσμένη στοχαστικά μες στις εξαιρετικές νουβέλες που διαμορφώνουν το περιεχόμενο του 1-1-28 των εκδόσεων Βακχικόν.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top